Op eerste kerstdag zat ze aan het ene eind van de tafel.
Het vriendje aan het andere eind.
Het gezin was aan één stuk door gezellig in gesprek.
Maar niemand zei iets tegen haar.
Ze werd volkomen genegeerd.
Het was alsof ze er gewoon helemaal niet was.
Het leek uren te duren en ze kreeg het kouder en kouder.
Totaal versteend zat ze daar en at haar bord leeg zonder iets te proeven.
Tot de jongste zoon zijn armen stijf om haar heen sloeg alsof hij haar nooit meer los wilde laten.
"Mijn grote vriend"; kreet ze.
Tot op de dag van vandaag vraagt ze zich af waarom dit prachtige mens aangeduid wordt als jongeman "met beperking", terwijl hij juist zo onbeperkt is, zonder vooroordelen, zonder invullingen, zo puur met zijn grote hart.
Dit jaar zit ze weer alleen met kerst.
Bordje op schoot.
Kat op de leuning van de stoel.
En voor de zoveelste keer de "Sound of music" op tv.
Met een groot gat in haar hart.
Maar ze weet dat ze de juiste beslissing genomen heeft.
Soms is al je liefde niet genoeg.
Zo eenzaam als die kerst wil ze zich nooit meer te voelen.
En ze hoopt dat ze op een dag voorbij de pijn en het verdriet mag komen.
En dat haar gekwetstheid weer plaats zal maken voor mededogen.
Ik zou het byzonder waarderen als er hier geen reacties onder geplaatst worden.
