Please Touch Me!

 

If I am your baby, please touch me.

I need your touch in ways you may never know.

Don’t just wash and change and feed me,

but rock me close, kiss my face and stroke my body.

Your soothing, gentle touch says security and love.

If I am your child, please touch me

though I may resist, even push you away.

Persist, find ways to meet my needs.

Your goodnight hug helps sweeten my dreams.

Your daytime touching tells me how you really feel.

If I am your teenager, please touch me.

Don’t think because I’m almost grown,

I don’t need to know that you still care.

I need your loving arms, I need a tender voice.

When the road gets rocky, then the child in me still needs.

If I am your friend, please touch me.

Nothing lets me know you care like a warm embrace.

A healing touch when I’m depressed assures me I am loved

and reassures me that I am not alone.

Yours may be the only comforting touch I get.

If I am your sexual partner, please touch me.

You may think that your passion is enough,

but only your arms hold back my fears.

I need your tender reassuring touch

to remind me I am loved just because I am me.

If I am your grown-up child, please touch me.

Though I may have a family of my own to hold,

I still need Mummy’s and Daddy’s arms when I hurt.

As a parent the view is different,

I appreciate you more.

If I am your ageing parent, please touch me

the way I was touched when I was very young.

Hold my hands, sit close to me, give me strength,

and warm my tired body with your nearness.

Although my skin is worn wrinkled, it loves to be stroked.

Phyllis K. Davis

Oude plaatjes

 Een paar weken geleden kreeg ik bericht dat een Photobucketfile van mij gehacked zou zijn.

Toen ik ging kijken bleek het om een hele oude file te gaan, die ik al jaren niet meer gebruik en eigenlijk een beetje vergeten was.

Ik besloot de file op te zeggen maar downloadde wel nog even wat plaatjes van 10-25 jaar geleden.

Meest gemaakt met webcam, zo'n philips eitje met 2 pixel of zo.

Dus niet altijd even scherp.

Ik vind het wel leuk om er iets van te laten zien.

Dit is een pagina uit het boek dat ik moest maken voor mijn examen creatieve handvaardigheid.

Ik moest toen 5 positieve en 5 negatieve
eigenschappen die ik volgens mijn sterrenbeeld had verbeelden.

Dit borduurwerk verbeeldt geduld.

Ik heb ooit aquarelles gehad, maar had erg veel moeite met de waterigheid er van.

Liever werkte ik met hard krijt, zoals deze tekening van een stervende eend.

En later had ik een intuïtieve periode met acrylverf.

Liefst met lekker dikke verf.

Dit schilderij maakte ik tijdens een schildervakantie, naar aanleiding van het overlijden van mijn vader, een paar jaar daarvoor.

Het verbeeld het verlangen naar iets dat er nooit geweest is en nooit meer zal komen.

Ik weet niet meer wat de aanleiding voor dit varkentje was, maar ik vind hem best wel geslaagd.

Hij ligt nog ergens in de kast.

Helaas zijn zijn oren wel slap geworden.

Twee dagen voor mijn eindexamen haalde ik mijn fotos op.

Dat was nog in het analoge tijdperk.

En ergens was er iets fout gegaan.

Opnieuw bestellen kon niet meer op zo korte termijn, dus in straal paniek plakte ik de mislukte fotos in mijn verslagboek.

Laten de examinatoren ze nou toch geweldig artistiek vinden.

We moesten iets verbeelden in glas.

Ik heb nix met glas maar manmoedig sloeg ik olijfolieflessen stuk.

Omringde ze met prikkeldraad.

Ik liet me inspireren door de oorlog in Sarajevo en noemde dit examenstuk: "Ontsnapt uit een glazen huisje".

Deze kussentjes ontwierp ik bijpassend bij een vloerkleed.

Ik maakte er ook nog een keyboardhoes bij.

Ik heb hierboven vanalles uit verschillende periodes en cursussen door elkaar gezet, maar dat is niet echt belangrijk.

Naar buiten

 Ik heb steeds meer moeite om de deur uit te gaan.

Zeker in m'n eentje.

En ik hoor dit van alle kanten van mensen.

Dus ben ik naarstig op zoek naar contacten in de buurt om mee te wandelen.

Dat wil nog niet erg lukken.

Krijg wel regelmatig toezeggingen, maar die komen nooit opdagen en laten na herhaalde pogingen om tot een afspraak te komen, niets meer van zich horen.

Met één vriendin die ik hier al vanaf het begin ken loop ik elke twee weken een uurtje en daar ben ik erg blij mee.

Zo ook vrijdag.

We liepen een blokje om het sportterrein in de buurt.

Zagen een aalscholver en een reiger.

En raakte in gesprek met een vriendelijke man die geulen aan het trekken was in het kapotgereden zandpad voor zijn huis, zodat het water dat er op stond weg kon lopen.

De bewoners vragen al jaren om verharding, maar omdat het een historische handelsroute uit de Hanzetijd is gebeurt dat niet.

Ook niet nu er een hele nieuwe wijk aan ligt.

Blijkbaar heb ik me ergens onderweg verstapt, want in de loop van de middag werd mijn knie dik en stijf en savonds kon ik er nauwelijks op staan.

Daardoor moesten vriendlief en ik de plannen voor zondag wat aanpassen.

We besteedden eerst een uurtje aan de puzzel, waar we al een paar maanden zoet mee zijn, maar waar we door de avondklok niet veel tijd meer voor hebben.

Daarna vertrokken we richting Zwolle om ons te tracteren bij de Burger King Drive In.

Ja we zijn inmiddels zo gek dat we daar 30km voor omrijden.

Onze avondmaaltijd namen we mee naar een mooi plekje.

Met uitzicht op het stuw Vechterweerd en een prachtige ondergaande zon picknickten we in de auto.

Het water in de IJssel staat nog erg hoog en dus staat de stuwen wijd open.

Een dame die fotos stond te maken vertelde dat het  water vorige week nog veel hoger stond.

En dat was nog goed te zien aan de laag modder op de oever.

Heel in de verte stonden de eerste ooievaars al op hun nest.

Een vriendelijke jongeman ving voor onze neus een snoek in de sluis.

Ik heb altijd een beetje dubbel gevoel bij sportvissen.

Het oergevoel van een vis aan de haak slaan kan ik me nog iets bij voorstellen.

Maar dat oergevoel zorgde ooit voor voedsel.

En nu heeft het geen functie meer.

Maar deze man ging wel uiterst voorzichtig met het dier om en plaatste het dier ook heel behoedzaam weer terug in het water.

Fotos gemaakt door Anne.

Helaas heb ik vorige week mijn eigen camera laten vallen.

 

 

Hoe

 

Weer een beetje creatief

 

In een poging om mij creativiteit terug te vinden maar eens wat steken op de pen gezet.

Ik heb me laten inspireren door het troostpoppetje dat ik tijdens mijn verhuizing, nu alweer bijna 3 jaar geleden van MrsHteB kreeg.

Knutselen met de mannen.

 Gisteren sloeg ik aan het knutselen met Jeroen.

Hij vond het bloemensnijden met de cuttlebug geweldig en klapte in zijn handen als de bloemen uit de mal vielen.

Met de bloemen maakte hij een prachtige collage voor zijn kleine nichtje.

Daarna kreeg ik Anne zo gek om samen mijn nieuwste doosjesmal uit te proberen.

Links van hem, rechts van mij.

Er kan meer met deze mal, maar dat moet ik nog uitvinden.

Ik kan het model niet terug vinden op Pinterest.

Freubelweb

Al jaren volg ik Freubelweb en soms doe ik ook mee met de verlotingen.

Want ze verloten veel leuke dingen.

Maar nooit won ik. 

Toen ik een paar weken geleden deze dubbele verloting zag wist ik niet zo goed aan welke van de twee ik mee wilde doen.

Het prachtige garen of de yarnbowl zoals dat tegenwoordig heet.

 

Maar ik heb nog zoveel garen liggen en de bowl zag er zo vrolijk uit.

En laat ik hem nou winnen.

Vanwege de vertragingen bij de post duurde het een week voor ik hem kreeg.

Het is een fraai houten bakje van Scheepjes.

En ik ben er blij mee.

Ja en dan die naam he.

Tegenwoordig moet alles in het engels.

En het wordt gebracht alsof het iets heel nieuws is.

Maar honderd jaar geleden gebruikte mijn oma ook al een wolhouder zodat haar bolletje wol tijdens het breien niet de hele kamer door rolde.

Ze had dergelijke van "de Fabriek".

Die zijn helaas spoorloos verdwenen, maar gelukkig heb ik er in de loop der tijd al diverse aan mijn verzameling toegevoegd.

Alleen het stopei van dezelfde makelij dat ze had ben ik nog nooit tegen gekomen.

Vest.

 Het is al weer een hele tijd geleden dat ik besloot een vest te breien.

Ik had garen gekocht in vrolijke kleurtjes, maar dat bleek bij aankomst megadun meebreigaren te zijn.

Dus begon ik dapper aan een wit vest met een draadje kayoen en het meebreidraadje met vrolijke flosjes.

Ik vind wit altijd een beetje riskant als je een grote maat hebt.

Het afgelopen jaar bleef het vest bijna af liggen, net als zoveel andere dingen.

Nu heb  ik deze week maar weer eens de koe bij de horens gepakt en het vest afgemaakt.

En ik ben erg blij met het resultaat.

Fijn in plaats van een zomerjas.

Vannacht weer een paar cm erbij.

 

Het sneeuwt inmiddels beduidend minder hard, maar het is best bevreemdend om je heggetje steeds "korter” te zien worden.

Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voor de achterdeur weer open kan.

Zeker nu er nog langdurig vorst verwacht wordt.

Vanmorgen in alle vroegte toegekeken hoe een buurman probeerde met de auto weg te gaan.

Het lukte hem niet de bocht om te komen.

Keer op keer bleef ie het proberen.

Maar uiteindelijk probeerde hij weer achteruit z'n oprit terug op te rijden.

Wat ook niet helemaal lukte.

Dus staat de auto nu nog met de neus op straat.

En het bleef sneeuwen

 

Aan de latjes van m'n achterdeur kun je goed zien hoe hoog het sneeuwpijl in m'n achtertuintje gestegen is vandaag.

Ik schat toch wel een cm per uur.

Het is ook een stuk drukker in m'n tuintje.

Mezen, roodborstje en vink groeven in de sneeuw van het vogelhuisje naar zaden.

Gelukkig had ik het nog bijgevuld gisteren, want ik kan er nu absoluut niet meer bij komen.

Een klierige merel eigende zich het huisje toe en joeg ze weg.

Maar telkens als hij zich omkeerde kwamen ze stiekum weer achter hem terug

Morgen durf ik de voordeur (rechts boven) denk ik niet meer open te doen.

En er was sneeuw

 Negen uur 'sochtends.

Ik kan de achterdeur al niet meer uit.

En het sneeuwt nog steeds gestaag.

Maar van storm merk ik hier nog niets.