Spaarbankbos

Gisteren wipten we even over de grens naar Drenthe.

We moesten iets ophalen in Hoogeveen, dus was dat een mooie gelegenheid om dat te combineren met een wandeling in het Spaarbankbos.

De vreemde naam heeft dit bos te danken aan de spaarbank die het ooit liet aanleggen.

Hier kun je het achtergrondverhaal hierover lezen.

In het bos staat een restaurant met een hertenkampje.

Het restaurant was natuurlijk dicht, maar de herten poseerden gewillig op gepaste afstand.

Verder lopend kwamen we bij een drassig in herfsttinten getooid stuk.

De paddenstoelentijd is nu wel zo'n beetje voorbij, maar op oud hout groeiden nog wel wat fraaie elfenbankjes.

 We wilden toch graag wel weer eens uit eten, maar ja veel keus is er nu natuurlijk nog steeds niet.

En omdat het nog vroeg was, maakten we een mooie rit via oa Meppel en Zwartsluis, en staken met een pontje over naar Hasselt.

Om uiteindelijk te eindigen bij de drive-in van de Burger King in Zwolle.

Toch heeft zo'n dinertje in de auto op een volle parkeerplaats ook wel iets knus hoor.

Je moet gewoon genieten van wat er wel nog kan.

Sinterklaas

 

En als dan opeens het zeldzame geluid van je bel klinkt en er staat iemand van één van de sociale eetcafes op de stoep om een cadeautje af te geven, dan wordt je daar toch weer even vrolijk van.

In de zak van Sinterklaas vindt ik niet alleen wat lekkers,

Maar ook een schattig piepklein kerststalletje.

Stuw Vilsteren

Afhelopen zondag was het droog en zonnig dus wilden we wel even er uit.

We waren er al vaker.

Maar deze keer besloten we het eens van een andere kant te benaderen.

Aan de noordzijde van het stuw is het normaal moeilijk parkeren, maar nu alles stil ligt lukte het ons een plekje te vinden.

Ik verwonder me nog steeds over de enorme hoeveelheid vogels in deze regio. Deze aalscholver vermaakte zich wel zo op z'n boei.

In de gemeente Dalfsen vind je overal zg verhaalpalen.

Door de voetpedaal te pompen kun je ze afluisteren.

Elke paal heeft een volwassen en een kinder verhaal.

Dat pompen ging best wel zwaar, dus we wisselden elkaar af.
 

Het was behoorlijk koud, dus liepen we al gauw weer richting auto.

Genietend van de mooie lucht.

Vanalleswatjetoeteren

Vanmorgen maakte ik met nieuw wandelmaatje D een wandelingetje door het buitengebied vlakbij mijn huis.

Op de terugweg kwamen we in een naburige wijk enorme hulstbomen tegen die vol bessen zaten.

Ik had werkelijk nog nooit zulke grote hulstbomen gezien.

Kende ze alleen in struikvorm.

 Het was een fijne zonnige wandeling met onderweg twee pauses op een bankje.

Ik was nog niet zolang thuis toen de postbode iets zwaars in de bus gooide.

Ik verwachtte geen post, dus ging gauw kijken en vond dit doosje met twee lekkere koeken en een excuus kaartje van Bol.com.

Begin deze week bestelde ik er een boek, dat brievenbuspost zou zijn, maar tot mijn stomme verbazing gestuurd werd naar een pickuppoint.

Dat was niet echt logisch en ik was dan ook niet echt blij.

Maar inmiddels heb ik het boek opgehaald en kan ik aan de studie.

Heb in geen jaren een boek gelezen, dus dat zal weer wennen zijn.

Eerder deze week brachten we, in het kader van ruimte scheppen, ook nog een stapeltje kunstboeken, platen en kaarten naar  een bevriend kunstenaar, die daar erg blij mee was, terwijl het bij mij al jaren onbekeken in de kast lag.

Ook bracht ik twee vlinderstruiken mee, die we uit mijn tuin verwijderd hebben, omdat daar toch wel enige wildgroei aan het ontstaan was en ik drie vlinderstruiken wel genoeg vind.

Als dank kregen we, keurig op afstand, thee met koek, een goed gesprek en een boekje van zijn hand.

Bij mijn vriendje dreigden de laurierstruiken de tuin over te nemen, dus verplaatsten we er eentje naar mijn voortuin.

Nog 120 te gaan

 

Vorig jaar kocht ik op een rommelmarkt twee praktische, maar oh zo saaie poefjes.

Dat leek me een mooi projectje om de groeiende hoeveelheid restjes op te maken.

Dus ik begon met grannies haken, maar er kwam steeds iets tussendoor en uiteindelijk raakte het in de vergetelheid.

Nu ik creatief op een nulpunt zat was het een mooi moment om het weer eens op te pakken.

Voor twee poefjes heb ik er 160 nodig, dus voorlopig ben ik nog wel even zoet.

Landgoed het Laer

 Met het mooie weer van vandaag was binnen blijven echt geen optie.

En dat dachten heel veel mensen met ons, zag ik net op het nieuws.

Gelukkig hebben we hier nog veel groen en ruimte, dus is er altijd wel een plek te vinden waar het nog redelijk rustig is.

We kozen voor het Laer.

Een prachtig landgoed met een afwisselende inrichting van bos, water en weiland.

Een deel van het landgoed is nog niet zo lang geleden heringericht.

Er is een dijk aangelegd en het landschap is zo ingericht dat het als overloop van de Vecht kan dienen.

Bij de herinrichting heeft men gelukkig de schoonheid van het park niet aangetast.

In het park staat een naald die door de oorspronkelijke bewoners van het Laer gebruikt werd als oriëntatiepunt.

De naald die er nu staat is een moderne versie van de oorspronkelijke naald.

Niet erg spectaculair, maar wel een mooie plek op een heuvel, waarvan je mooi zicht hebt op de variëteit van het landgoed.

Naast de naald staat iets wat we niet begrepen.

Waarom plaats iemand een den in een bos met een hek er om heen?

De den is ook nog dood.

Er was geen enkele uitleg te vinden over dit vreemde fenomeen.

Opvallende afwezigen waren de paddenstoelen.

Bijna nergens te zien.

Maar die we wel tegen kwamen waren wel opvallend groot.

Sahara

 Ik hoef niet ver te reizen om naar de Sahara te gaan.

In de buurt van Ommen ligt een miniatuur uitvoering.

Het heeft wel wat weg van de Loonse en Drunense duinen, waar ik vroeger niet zo heel ver vandaan woonde.

Maar het is kleiner.

Gelukkig wel.

Want, hoewel we de rand aan hielden was het knap zwaar lopen.

Midden op de kale vlakte stond een hele lange dode boom.

Bijna bovenin zat een wonderlijk rond gat.

We kwamen tot de conclusie dat het een kogelgat uit de tweede wereldoorlog moet zijn.

Toen is er in dit gebied stevig gevochten.

Of het echt zo is zullen we wel nooit weten.

Ook hier erg veel paddenstoelen, maar minder variëteit dan bij onze vorige wandeling.

De terugweg kozen we voor een bospad, dat hier en daar nog slechter te belopen was dan de Sahara zelf.

Maar wel een prachtige route.

Bij thuiskomst zat er een briefje op mijn voordeur geplakt.

Een buurmeisje had een pakket voor me aangenomen.

Even later kwam ze het al brengen.

Ik heb een tuinvogelpakket gewonnen, met een pindakaasvogelhuisje, twee zakjes zaad, een verrekijker en een tuinvogelgids.

Klik fotoalbum

Mondkapje

Met frisse tegenzin aan de slag gegaan om een mondkapje te maken dat voor mij werkt.

Nadat ik twee weken geleden in de supermarkt bijna onderuit ging door zuurstofgebrek en nog twee uur beroerd op de bank hing ging ik op zoek naar een andere oplossing.

Ik kreeg van iemand een gelaatsmasker.

Daar kon ik wel beter in ademhalen, maar niet alleen had ik een hoop condens op het scherm van het uitademen, maar ook liep het zweet in straaltjes langs mijn hoofd en de binnenkant van het scherm naar beneden. 

Bij de kassa gekomen liep het in straaltjes mijn sjaal in.

Niet erg fris dus.

Uiteindelijk besloot ik dan toch maar te gaan knutselen.

Simpele dubbele laag stof met boven de neus een kleine plooi en onder de kin een grotere plooi.

Dat geeft ruimte om te ademen.

Omdat elastiek om een van mijn oren niet wil blijven zitten probeerde ik het met een paar schoenveters.

Die bleken veel beter te blijven zitten als ik ze niet om de oren maar onder de oren langs trek en achter in de nek strik.

Bril beslaat nog wel iets, maar ik kan me in de supermarkt nog wel zonder bril redden.

Oké het is niet moeders mooiste ontwerp.

Maar als ik hiermee niet tegen de vlakte ga door zuurstof gebrek dan is het wat mij betreft prima.

Vanmiddag testen in de supermarkt of het na een half uur ook nog uit te houden is.

 

Gewoon bij mij om de hoek