Bye bye Humpfrey en het heilige moeten

Ooit wilde ik kunstenaar worden.
Maar tijdens de vooropleiding kwam ik er achter dat het niets voor mij was.
Niet omdat ik het wellicht niet zou kunnen, maar ik ervoer het als enorm beperkend.
Als kunstenaar moet je aan allerlei regels voldoen.
Je moet vernieuwend zijn en origineel,
En je moet wrochten in het diepste van je ziel.
Wat je maakt moet met bloed zweet en tranen in elkaar gezet zijn.
Er moet een verhaal achter zitten.
En je moet er vooral niet van genieten.
Moet, moet, moet.
Na een paar maanden was alle lol er van af.
Ik heb keurig mijn diploma gehaald en daarna mocht ik van mezelf weer heerlijk voorbedrukte borduurwerkjes vullen.

Door geen kunstenaar te zijn heb ik de vrijheid om te doen waar ik zin in heb.
Wil ik graven dan graaf ik.
Wil ik gewoon ff lekker freubelen dan mag dat ook.
Soms komt er een geslaagd schilderij en soms een simpele gehaakte sjaal.
En dat mag.
Ik zit niet vast aan regels.
Ik mag vernieuwen als dat op mijn pad komt.
Maar het hoeft niet.

Vorig jaar maakte ik met mijn ouwe trouwe Humpfrey doosjes voor het creatief café.
Humpfrey trok steeds verder krom en raakte versleten.
Ik wilde graag nog eens met doosjes aan de slag, maar kon ook geen mallen vinden die in Humpfrey pasten.
Dus keek ik het afgelopen jaar uit naar een groter zusje.
Maar wat zijn die dingen duur.
Zelfs tweedehands hangt er nog een flink prijskaartje aan.

Maar Marlien zal Marlien niet zijn als ze na geduldig wachten toch iets betaalbaars vindt.
Zo goedkoop dat ik wel wat wantrouwig was.

Er zat zelfs een  hoeveelheid goede mallen bij.

En zo knutselde ik vanmiddag met veel plezier bovenstaande schattige uilendoosjes in elkaar.

Gewoon met een malletje en wat behangstalen en restjes scrapkarton.

Ha, daar zijn ze

De volle franjepapavers zijn nu ook gearriveerd.

Als je goed kijkt zie je onderaan een kleinere die duidelijk een kruising is.

En zij is ook weer terug.

Ik kocht haar een paar jaar geleden en deed er niet zo heel veel mee.

Toen kwam er een verhuizing en bleef ie lang staan.

En toen ik haar weer eens nodig had begon ze te sputteren.

Er kwam een vriendje en een druk nieuw leven tussendoor.

Maar toen ik een paar weken geleden gordijnen voor de huiskamer op de kop tikte, die vermaakt moeten worden, moest ze toch echt een onderhoudsbeurtje hebben.

Zoals je ziet heeft dat nogal wat moeite gekost. 😂😂😂
Maar nu moet ik dus echt aan de bak.
Een keertje binnenkort, als het regent, of zo.
Eigenlijk heb ik het niet zo met naaimachines, maar ja, ze zijn wel onmisbaar.

Die regen was een zegen

Die regen van zaterdag heeft de hele voortuin zonnig gemaakt.

Als je nu de straat in rijdt dan zie je de kale plekken niet, dan zie je vrolijkheid.

En ja het groeit ook uitbundig op de verkeerde plekken.

Maar daar laten we het lekker gewoon nog even staan.

De eersten

Het is altijd weer spannend hoe ze er uit gaan zien.
Want in mijn beleving is er niets zo veranderbaar als de papaver.
Er hoeft maar één andere in de buurt te zijn en je hebt het jaar er op een heel nieuwe variant.

Ze doen het het best op die plekjes waar je ze eigenlijk niet wilt.
Maar ik laat ze daar met liefde staan.

Mooi he!

Mijn voortuin is deels schitterend, maar er zijn ook veel kale plekken.

Ik wil graag meer vaste planten, maar er wordt dit jaar nauwelijks iets op de weggeefhoeken aangeboden.

En mijn budget en energie heb ik dit jaar in de achtertuin gestoken.

Ik heb wel eea ingezaaid, maar door de nu al vele weken aanhoudende droogte gebeurt er nog niet veel.

Dus geniet ik van wat er wel is.

Lorkeershoeve

Letterlijk vier jaar geleden, was ik er ook al eens.
En nu ze deze week het hek weer mochten openen, was het een mooi moment om er weer eens naar toe te gaan, met mijn vriendje.

De Lorkeershoeve heeft een keur aan vogels, die we in alle rust konden bekijken.

De parkieten hebben een grote volière gekregen, waar je in kunt en waar ze je letterlijk om de oren vliegen.

Toen ik nog zo klein was dat ik nog niet eens naar school ging had mijn vader een volière met 60 parkieten.

Ik kan me dat nog goed herinneren.

Op een dag kreeg mijn vader van de gemeente te horen dat hij zijn volière weg moest halen omdat ie 2cm te hoog was.

Verlagen mocht niet.

Hij moest gewoon helemaal weg.

Naarstig ging hij op zoek naar mensen dieze wilden hebben, maar zelfs een advertentie in de krant bracht geen oplossing.

En uiteindelijk moest ie ze laten vliegen, want de volière moest binnen een bepaalde tijd weg zijn.

Hij vond het vreselijk.

Maar zo ging dat toen.

Tommie was er ook nog.
Hij had eerst geen zin om te dansen, maar toen we later terug kwamen, danste hij enthousiast mee toen we liedjes voor hem zongen.

Mocht je denken dat ie hier gefrustreerd z'n snavel om het gaas klemt.
Dat is niet waar hoor.
Hij gebruikt zijn snavel om langs het hek omhoog te klimmen.

Komisch was het ganzendoolhof.
Wat je niet ziet is de eend die als een hondje achter één van de ganzen aan loopt.

De enige viervoeters in het park zijn deze konijnen met enorme oren.

Koffie met gebak zat er vanwege de Corona beperkingen nog niet in.
Maar een bezoekje is zeker de moeite waard.

Hier vind je alle foto's

Relax

De wereld achter het hekje

Gisteravond reden we over een vertrouwde weg toen we een hekje zagen, dat ons eigenlijk nooit opgevallen was.
We waren op zoek naar een mooi plekje.
Dus, nieuwsgierig geworden, keerden we om.

Het hekje was de toegang tot een wandelpad.
Links naast het pad ontwaarden we tussen de hoge bomen een moeras.
Vermoedelijk het restant van een oude bocht die ooit in de Vecht gelegen heeft.
Rechts zagen we de rode zakkende zon door de al even hoge bomen gluren.
Ik hou van hoge bomen.
Ze geven me een veilig gevoel.
Je wordt er zo fijn klein onder.

Dit was de eerste keer in mijn leven dat ik een moeras zag.
Ver genoeg van het pad om geen gevaar te vormen.
Dik zwart water, vol boomresten.

Het was er heel erg stil.
Pas na een heel eind kwamen ons twee mensen tegemoet.
Dieren zagen en hoorden we niet.

Toen de zon te laag werd keerden we om, zodat we niet het risico liepen om in het donker de weg terug te moeten zoeken.

Foto's maakten we niet.
Het was gewoon niet in een foto te vatten.

Nb vriend verteld me net dat dit de Junnerkoelanden heet.

Chaos en groen

Net als vorig jaar keek ik dit voorjaar wat wanhopig tegen mijn kale tuintje vol steen en schuttingen aan.

Maar de afgelopen weken heb ik bijna elke dag in de achtertuin gewerkt.

In mijn eigen tempo.

Dat vind ik het fijne aan tuinieren.

Het kan ook met kwartiertjes.

Wel met veel kwartiertjes, maar je ziet al snel resultaat.

Het begint weer groen te worden.

En in de pauzes tussen de kwartiertjes geniet ik.

Zo op de foto ziet het er nog niet echt uit, maar ik zie het elke dag groeien.

We haalden nog eens tien zakken grond, die grootdeels in de trekkerband verdween.

Ik moet nog op zoek naar m'n fonteintje, dan kan de molensteen er weer op.

De eerste plantjes en zaden zitten al in de grond.

Er is inmiddels ook al het eea in bloei.

Dan is de tuin gelijk al een stuk vrolijker.

Ik heb geen zin om uitgebreid door een tuincentrum te banjeren nu, dus wilde ik elke week wat meenemen uit de aanbieding van de supermarkt om de hoek.

Maar volgens mij denkt iedereen dat, in de afgelopen twee maanden heb ik alleen wat zaaibakjes en 3 plantjes gescoord.

Dus heb ik van de week op alle kale plekken een mengsel van zaden gestrooid.

Ik plante gisteravond nog pompoenpitten en zonnebloempitten.

Ook komt er nog weer wat van vorig jaar op.

Groot was mijn verrassing toen ik de spa in de grond stak om een hazelaar te planten.

En zag dat het mammoetblad, dat ik vorig jaar kreeg, maar die in de hittegolf de geest gaf, toch weer blad aanmaakt.

Ik heb hem verplaatst en inmiddels heeft ie 3 blaadjes.

Hij krijgt nog meer water en hopelijk red ie het nu wel.

Als de natuur lief wil zijn en ons wat meer regen geeft.

Toen ik de klimop wilde uitdunnen, kwam de halve haag naar beneden.

Deze hoek ziet er dus voorlopig niet uit.

Gelukkig is klimop erg hardnekkig, dus zal het wel weer dichtgroeien.

Via een weggeefhoek kreeg ik een fijne grote tuintafel.

Mijn oude boomstam tafel en bank  zijn op, maar krijgen nog een derde leven in de beeldende tuin van een kunstenaar, waar ze omringt door groen mogen vergaan.

Alle tuinfotos van 2020 vind je hier..

Een miljoen babies

Vlakbij Rheeze ligt Recreatieplas de Oldemeyer
Een plek die in de zomer druk bezocht wordt, maar op een sombere druilerige zondagavond in Coronatijd compleet verstild is.

We lopen een rondje om de plas, genietend van de geur van de sparren, van het uitzicht en de stilte.

Halverwege loopt Anne even naar de rand van het water om te kijken wat er op een bordje staat.

Dan roept hij met verbazing in zijn stem dat ik moet komen kijken.

Ontelbare hoeveelheden dikkopjes zwemmen rond zover het oog reikt.
Nog nooit hebben we zoveel kikkervisjes bij elkaar gezien.