In de herhaling

 Ik had me voorgenomen om niet elk ommetje hier neer te pennen,

Vooral niet de plekjes waar ik vaker kom.

Maar  er zijn van die plekjes, die telkens weer mooie plaatjes opleveren.

Zo ook vandaag bij het stuw.

Het bankje waar ik meestal zit was bezet, dus ik fietste naar de overkant en liep het hobbelige pad naar de picknicktafel af.

Gelijk een goeie evenwichtsoefening.

Toen ik er een tijdje had zitten genieten kwam iemand vragen of hun gezelschap bij mij aan mocht schuiven om hun brood te eten.

En zo zat opeens de tafel gezellig vol.

Er ontspon zich een gesprek over de mooie omgeving, over de vrijheid die m'n Trike geeft en over de vakanties die ze volgend jaar al 25 jaar samen doorbrengen.

Ik kon ze nog wat toeristische tips meegeven en ik at een krentenbol mee.

Ik vertelde ze oa over de  nieuwe sluis, de vistrap, het stuw en de oude arm van de Vecht, die er nog achter langs loopt

Ook vroegen ze me of ik een foto van ze wilde maken zodat ze er ook eens met z'n vijven op stonden.

We namen vrolijk afscheid en ik bleef nog een tijdje van het bruisende water en het fraaie uitzicht genieten.

Het prentje in het trapgat

 

Zolang ik me herinneren kan, hing ie thuis in het trapgat.

De kerk van Middelburg.

Toen het huis verkocht werd kwam het bij mij in een la terecht.

Laatst zag ik op facebook een foto van "de Langejan", zoals ie in de volksmond genoemd wordt, langskomen.

En dat kwam me heel bekend voor.

Dus ging ik op zoek naar het prentje.

Maar tot mijn verbazing zag ik toch duidelijk verschil.

Dus ging ik op onderzoek uit bij een groep over Walcheren.

En ja hoor op 14 mei 1940 is de toren verwoest en later is hij in eenvoudiger vorm weer opgebouwd.

Ik kreeg dit plaatje van een facebookmaatje en dat bevestigde dat mijn prent toch echt wel "de Langejan" was.

Een ander facebookmaatje legde me uit dat mijn prent geen ets is maar een litho.

Maar wie was nou de maker van deze litho?

Iemand op de groep Walcheren kon het handschrift ontcijferen.

En zo weten we dat het Gerard van Berkel was.

Op Marktplaats staan heel wat lithos van deze man te koop, met een gemiddelde prijs van 25€.

Ik zal er dus niet rijk van worden.

Maar over de man zelf is nauwelijks informatie te vinden.

Hij werd geboren in 1920 in Amsterdam, ging aldaar naar de kunstacademie, en overleed in 1980.

En daar houdt het mee op helaas.

Over de winkel waar het kunstwerkje rond 1950 gekocht is, is veel meer bekend.

Je kunt er hier alles over lezen.

Nu er een verhaal aan vast zit, heeft de litho een plekje in mijn pronkkast gekregen.

Egeltjes kijken

 

Vandaag was het open dag bij de egelopvang.

Dat leek me een leuk doel om een ritje naar te maken.

Ze vroegen ook om oude handdoeken en ik had nog een stapeltje liggen dat nog ergens ondergebracht moest worden.

Dus ging ik vroeg in de middag op pad.

Alle egeltjes waren nog in winterslaap, dus er was niet veel te zien.

Maar het was een mooie rit.

Op de terugweg besloot ik mijn ritje wat groter te maken en ik nam de eerste afslag.

Zo reed ik weer door een prachtige omgeving, waar ik nog niet eerder geweest was.

De luchten waren weer zooooo mooi.

Helaas niet echt goed met tablet te vangen.

De melkkoeien genoten in de weide.

En de ooievaars hadden het al druk.

Op een gegeven moment had ik geen idee meer waar ik was.

Maar gelukkig kwam ik een fietsknooppunt tegen en zo vond ik de weg naar het Giethemer Kerkbrugje, waar ik laatst ook al was.

Vandaar was de weg naar huis makkelijk te vinden.

Al met al toch zo'n 15,5km gefietst.

Tel dat op bij de 1250m zonder stok met Pinokkiopassen van gisteren en ik heb mijn beweging voor dit weekend wel weer gehad.

########

Nb voor wie het niet weet: als je op de collages klikt, krijg je grotere fotos, die je ook weer met duim en wijsvinger kunt vergroten.

Geocaching

 

M'n ex-Buddy appte me of ik zin had om iets te gaan doen samen.

Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen.

Ze had het over een rondrit, maar het bleek een 60km lange geocachepuzzeltocht, waarbij op meerdere plekken getallen verzameld worden die dan samen weer coordinaten vormen waarmee je dan uiteindelijk de cache kan vinden.

Geocaching is Buddies passie, maar ik heb er echt geen kaas van gegeten.

Het was in dit geval een knap ingewikkeld gegoochel met getallen.

En dat is niet mijn sterkste kant.

Neemt niet weg dat het wel een leuke gezellige middag werd.

En we hebben de cache gevonden.

Bij thuiskomst troffen we m'n wandelmaatje in de voortuin aan, die spontaan onkruid aan het wieden was.

Ze verveelde zich.

Dat mag ze vaker doen.😉😄

Uitleg over geocaching vindt je hier

Overeind komen is hard werken.

 Stapje voor stapje vecht ik me een weg terug.

Soms tergend traag en dan opeens weer een spurt.

Een paar weken geleden had ik op facebook een klein geschil met een fysiotherapeut, omdat ik er werkelijk knotsknetterzot van wordt, dat je hier geen sportwebsite kunt openen zonder dat de weegschalen, meetlinten en voedingsadviezen je om de oren vliegen.

En daar heb ik dus echt geen zin meer in.

Ik wil wel graag iets aan bewegen doen.

Zonder gezeik.

Dat resulteerde in een goed telefoongesprek.

En zo ben ik tweeënhalve week geleden dan toch de  sportschool van de fysio binnen gestapt, waar ik met een vriendelijke peut heldere afspraken heb gemaakt.

In tegenstelling tot de sportscholen waar ik vroeger kwam, wordt je hier niet gelijk bedolven onder twintig oefeningen, maar begin je heel rustig,  eerste weken onder één op één begeleiding met een paar oefeningen.

Ook is er geen klereherrie, waar mijn arme oren zo slecht tegen kunnen.

1x per week een half uurtje lijkt erg weinig.

En toch merk ik na drie keer al verschil.

Heel subtiel hoor, maar vooruitgang!

Wel gigantische spierpijn, stijfheid, kramp etc gehad.

Maar de laatste keer al een stuk sneller herstel ervaren.

Ik leer ook anders lopen.

Sinds die bacterie toesloeg loop ik al niet meer automatisch.

Ik moet bewust elke stap zetten en maak dus Pinokkiopassen.

Als je balans problemen hebt ga je onbewust kleinere stapjes maken.

En dat werkt averechts.

Na 1x op de loopband maak ik nu al wat grotere stappen.

Dat voelt heel vreemd.

Alsof ik zevenmijlslaarzen aan heb.

Terwijl het dus echt maar heel gewone passen zijn.

En het is hard werken.

Ik oefende al, als ik een boodschap deed.

Zonder stok de Karwei door bv.

Maar vrijdag liep ik, met m'n wandelmaatje 1700m.

Met twee pauzebankjes onderweg.

Tjonge wat was dat zwaar.

Maar het lukte!!!

Eind van de maand gaan we bespreken of ik verder wil en hoe de aanpak dan wordt.

Vind ik deze manier van sport leuk?

Nee nog steeds niet echt.

Maar zoals ik in mijn vorige woonplaats sportte kan hier nergens.

En mijn lijf smeekt echt om meer beweging.

Dus ga ik moed verzamelen om verder te willen.

En heb ik mezelf getrakteerd op sneakers en wandelsandalen.

M'n geliefde Meindl's zijn nog steeds te zwaar en mijn bonte sneakers hebben na 9 jaar weinig profiel meer over.

Rondje

Met alweer een natte week op komst, moest ik vandaag wel de fiets optuigen en een doel zoeken om naar toe te fietsen.

Op Google maps ontdekte ik dat er een zandverstuiving was op 6,5 km afstand.

Dat leek me leuk om eens te gaan bekijken.

Ik fietste dwars door Ommen naar het stuw in het Ommerkanaal.

Vervolgde mijn rit over het nieuwe fietspad en door de nieuwe fietstunnel.

We hebben hier een nieuw "auto te gast" traject waar fietsers voor gaan.

Zo kon ik dus mijn weg veilig vervolgen.

Op een gegeven moment kom je bij een doorgaande weg waar dit traject langs loopt.

Dat stuk is wat saai, maar als je daarna het bos in duikt richting de zandverstuiving aan de (eeuwen) Oude Hessenweg, dan is het weer genieten van de mooie omgeving.

Die zandverstuiving viel een beetje tegen, zelfs zo, dat ik er voorbij fietste omdat ik dacht dat ik er nog niet was.

Maar ja, als je driekwart van je leven naast het breedste duingebied van Nederland gewoond hebt, dan ben je verwend.

Dus al gauw draaide ik weer om en fietste aan de andere kant van de snelweg richting het nieuwe recreatiegebied in wording: Ommermars.

Ik maakte onderweg veel fotos.

Maar omdat ik op m'n tablet niets kon zien, had ik niet door dat er iets mis ging.

Pas toen ik lekker op een bankje bij Vecht zat ontdekte ik dat ik tientallen fotos van mezelf genomen had. 😂😂😂

Het uitzicht op dit bankje is helaas erg veranderd nu er een grote camperplaats aan de overzijde gekomen is.

Al met al heb ik er vandaag weer 15 km en 3 praatjes opzitten vandaag.

 

Opruimen/verkopen/weggeven

Op mijn andere blog schrijf ik er af en toe over.

Ik ben aan het ruimen.

Dat gaat maar stapje voor stapje.

Maar regelmatig gaat er weer wat weg.

Zo is eén van mijn overbodige oude blauwe dekens deze week in gebruik genomen bij een muziekkorps/orkest om hun slagwerk af te dekken.

Hun huiskleur is blauw, dus dat kwam perfect uit.

Een tweede deken is ook iemand blij mee gemaakt.

Ik heb een stapel nieuwe onderbroeken verkocht op Marktplaats.

Ooit daar ook gekocht, maar verkoper had toch echt geen idee van maten, dus ze pasten me helaas echt niet.

Er staat nog het eea te koop, waaronder een stapel bijna nieuwe shirts.

Deels zelfs ongedragen.

En de rest maar één keer.

Ook deze kocht ik eens op marktplaats, maar ik ontdekte al gauw dat ik modal niet prettig vind voor mij.

Keurige shirts, mooie kwaliteit.

En de komende tijd zal er steeds weer wat bij komen.

Hou me hier in de gaten.

 https://www.marktplaats.nl/u/mevr-marie/63405/

Lieve snelheidsduivel

 Ik geloof oprecht dat er achter je getier best ergens een aardig mens zit, als je niet op je racefiets zit.

Maar als je zo tegen me te keer trekt, als je op een smal fietspaadje kost wat kost langs mijn driewieler wilt, vind ik je toch heel even niet zo lief.

Misschien snap je niet dat iemand met mobiliteitsbeperking ook graag van de buitenlucht geniet?

Net als jij.

Ik denk ook dat je niet goed begrijpt dat een trike anders werkt dan jouw racefiets met smalle bandjes.

Daarom zal ik het je uitleggen:

Een trike heeft achter twee wielen en neemt daardoor ook twee keer zoveel ruimte in.

Dat kan op een smal fietspad erg onhandig zijn.

Je kunt dan niet of minder makkelijk passeren.

Schreeuwen dat ik opzij moet helpt echt niet, want dat kan ik niet.

Kom ik met één achterwiel naast het pad, dan kantelt de fiets en zal je me moeten oprapen.

Dat wil je toch niet?

Door die dubbele wielen is de trike veel minder makkelijk wendbaar dan jouw racefiets.

Ik moet een grotere bocht maken.

Dat betekent dat ik bij korte bochten naar rechts soms eerst even naar links zal moeten.

Dan kijk ik natuurlijk goed uit, maar dat kan betekenen dat jij misschien even in zal moeten houden, als je onverwacht om de hoek komt stieren.

Omdat ik bij een auto ongeval drie nekwervels beschadigd heb, kan ik mijn hoofd niet goed draaien.

Daarom heb ik twee spiegels op mijn trike.

Dat helpt heus.

Maar net als bij een vrachtwagen heb ik een dode hoek.

Als jij dicht midden achter me rijdt, dan ben je volledig uit beeld.

Hou dus een beetje afstand, dan zie ik je en zal ik, waar dat veilig kan echt wel even ruimte voor je maken.

Lieve snelheidsduivel, net als jij houd ik van racen.

Mijn racefiets heb ik al lang geleden aan de kant moeten zetten.

En vorig jaar onderging mijn fijne gewone degelijke fiets met zeven versnellingen hetzelfde lot.

Maar wat ben ik blij dat ik sinds kort weer zelf fietsen kan op mijn trike.

Dat gevoel van vrijheid, dat zal jij toch zeker wel begrijpen?

Zullen we wat afspreken?

Nu je begrijpt hoe mijn trike werkt, wil je de volgende keer wat aardiger doen als je me tegenkomt?

Zullen we dan gezellig zwaaien?

En naar elkaar roepen: 

"Blij dat ik rij, het fietspad is voor allebei!".

Het Giethemerkerkbrugje

 Het Giethemerkerkbrugje is wereldberoemd hier in de regio.

En niet eens zo ver van mijn huis.

Zo'n 5km.

Maar ik was er nog nooit geweest.

Volgens Anne kon je er met de auto niet komen.

Dat klopt.

En was het te ver voor mij om te lopen.

Dat klopt niet.

Van de hoofdweg af is het maar 700m over het Giethemer Kerkpad.

Het was een onverhard pad, dat in slechte staat verkeerde.

Daar had hij gelijk in.

Maar een paar jaar geleden is er een betonnen fietspad aangelegd.

Dus toen de zon vandaag besloot om haar stralen te laten zien, stopte ik een paar fruitreepjes en een blikje vlierbloesemlimonade in de tas en ging op pad.

Onder de stralend blauwe hemel was het, ondanks het koude windje heerlijk fietsen.

En oooh wat was de omgeving prachtig.

Het bruggetje is heel erg smal, ik paste er met de trike maar net op.

En het is ook behoorlijk hoog, dus ik durfde met mijn hoogtevrees niet op zij te kijken naar de Regge, maar er bleef toch nog genoeg moois te zien.