Dit en dat en zus en zo

 Lolo wil altijd graag helpen met het bed opmaken.
Vorige week ging dat heel enthousiast mis.

Toen ik het laken onder haar strak trok bleef 1 nagel haken.

Gelukkig was dit al een knap oud laken.

Toevallig had de supermarkt om de hoek lakens in de aanbieding en daar zat zowaar nog een (wel wat saaier) blauw laken bij.

Dus dat was snel weer opgelost.

Dit weekend kreeg ik de eindafrekening van het afval.

Ik moet €7,20 betalen voor het restafval van 2021.

En dat wordt automatisch afgeschreven in 2 termijnen van €3,60.

Daar moest ik toch wel even heel hard om lachen.

Maar na 31 mei ben ik dus weer schuldenvrij 😂😂😂.

En vandaag heb ik weer een mijlpaal gehaald.

1,2km op de rollatorteller.

Door alle storm en regen heb ik afgelopen twee weken toch wel vaak over moeten slaan.

(De rollator gaat al vliegen bij windkracht 5)

Maar nu ga ik weer trouw een blokje om.

Zoals steeds, om de week met m'n wandelmaatje en de rest alleen.

En toen ik vanavond op de weggeefhoek een stapel mooie kunst en borduurbladen kreeg, was mijn dag helemaal goed.

Mijn Rummified/Wordfeud maatje, die aan het andere eind van de straat woont, was zo lief ze voor me op te halen.

Ze moest er toevallig toch vlakbij zijn.

Hoog water

 Gelukkig is het alweer aan het zakken, maar wat stond de Vecht extreem hoog.

Tot wel 1.40m hoger dan normaal om deze tijd van het jaar.

Het leverde wel spectaculaire beelden op.

Toch waren we veilig hoor, de Vecht kon nog 80cm meer hebben.

Sommige boerderijen en vakantieparken waren een paar dagen afgesloten van het "vaste land".

En de volkstuintjes die normaal nog een paar honderd meter van het water liggen, lagen ook onderwater.

Het is wel mijn tuin!

Kijk ik net naar buiten, zie ik twee oranje mannen dwars door mijn tuin banjeren.
Dus ik naar de deur om te vragen wat ze aan het doen zijn.
"Wij controleren de leidingen van Enexis op breuk, dat moet elke 5 jaar".

"En dan banjeren jullie  onaangekondigd dwars door mijn tuin?".

 "Ja, dat doen wij niet overal zo, maar hier leek het ons geen probleem".

Met zo'n blik van: je tuin ziet er toch niet uit.
Ik leg hem uit dat mijn tuin vol opkomende bolletjes staat en dat ik er door ziekte momenteel niet in kan werken.

Dan doet ie gelijk een stap achteruit.

"Het is niet besmettelijk hoor".

Sinds de buxushaag weg is, wordt mijn tuin wel vaker als openbaar terrein gezien.

Kort geleden zag ik een jongetje constant heen en weer sluipen voor mijn raam.

Toen ik naar buiten ging om te zeggen dat dat toch niet helemaal de bedoeling was, had een buurman al ingegrepen.

Ze bleken met een heel stel in mijn zijtuintje te spelen.

Nou ben ik niet zo moeilijk.

Als er een bal in de tuin komt dan maak ik geen drama hoor.

Maar het is wel mijn tuin, waar ik stap voor stap wat moois van probeer te maken.

En geen openbaar plantsoen.

In Brabant heb ik op een gegeven moment een hek om mijn tuin gezet, omdat postbodes, krantenjongens en Jan en alleman er dwars doorheen banjerden.

Dat scheelde ze een meter omlopen.

Maar eerlijk gezegd heb ik geen zin om hier weer een hek te gaan plaatsen.

Mensen moeten toch ook gewoon eerbied voor andermans spullen op kunnen brengen?

Ook als het er nog even niet perfect uit ziet.

Hoe hebben we het gedaan?

 

Ben ik nou de enige die zot wordt van al die enquêtes van bedrijven en instanties waar je mee in contact bent geweest?

Van online aankopen wordt verwacht dat je van elk product een recentie geeft.

Maar ook dat je de service beoordeeld.

En als klap op de vuurpijl komt er dan ook nog de postbezorger die wil weten of je tevreden bent.

Elk telefoontje of mailtje naar je provider/overheid/bank etc wordt gevolgd door een klanttevredenheids onderzoek.

Zelfs de fysiotherapeut en de apotheek doen mee.

Die laatste presteerde het ook nog om, toen ik doodziek was,  binnen een paar dagen een zeer dringende herinnering te sturen, omdat ik hun enquête over de levering van verbandmiddelen nog niet ingevuld had.

Toen ben ik toch wel even, zeer keurig, uit mijn slof geschoten met de vraag of ze hun enquette nu echt belangrijker vonden dan het overlijden van een dierbare en mijn gezondheid.

(Nooit meer wat van gehoord)

Misschien is het een idee om al die complimentenvissers een enquette terug te sturen:

Bent u tevreden met mij als klant?

Was ik keurig thuis toen u met een pakje aan de deur stond?

Heb ik u vriendelijk te woord gestaan?

Hoe was ik als patiënt?

Zou u een volgende keer weer willen komen of blijft u liever voorgoed weg?

Heb ik me goed gedragen?

Bent u tevreden met mij?

Wat kan ik verbeteren?

Ommentje

 Gisteren liep ik met mijn wandelmaatje voor het eerst een hele kilometer.

Vandaag viel hetzelfde Ommentje iets zwaarder.

Meer en koudere wind.

Dus maar wat rustiger aan.

En met tablet wat plaatjes geschoten.

Mijn nieuwste rondje bevat ook iets meer uitdaging: een heuveltje met schelpenpad.

Daar houden rollators niet echt van.

Mijn tuin begint steeds meer lentebodes te vertonen.

Naast sneeuwklokjes en boeren krokussen, zie ik in de voortuin al het blad van honderden blauwe druifjes tevoorschijn piepen.

Alweer kippenvel

 

Jeetje, wat maakt deze groep toch prachtige nummers.

(Zie ook deze)

The Wanderer - The Lighthouse

Shattered hearts on the ground

The world is changing

There is hope in the wind

For you were waiting

When Life is pulling you down

A storm is raging

But in the Eye of the Grace

You are loved, you are save.

Don’t be afraid of the dark

It’s only here to light up the spark.

There is a guiding light

In the darkest night

we’ll build a house on the hill

When everything is said

it will bring you back

to this house on the hill

You can be right here

and leave behind your fear

In this house that we’ve built

Broken wings in the sky

The Veil has fallen

Through the rains in the Night

A voice is calling

And you will rise like the sun

Every new morning

Standing tall in the waves

You are strong, you are save.

Don’t be afraid of the dark

It’s only here to light up the spark

There is a guiding light

In the darkest night

we’ll build a house on the hill

When everything is said

it will bring you back

to this house on the hill

You can be right here

and leave behind your fear

In this house that we’ve built

Video made by Tina de Groot

TheWanderer4Love - ©

Nieuwe mijlpaal

Het doel wat ik me vorige week gesteld had, was de supermarkt om de hoek te halen.

Volgens Earth is dat over de stoep 294 meter (x2)

Tel daarbij het rondje door de supermarkt.

Dan kom ik denk ik toch wel richting de 700 meter.

Girrrrlpowerrrr!

(Dat ik afgepeigerd thuis kwam mag hem de pret niet drukken.)

Hand in hand

Mijn hart zit vol, maar veel tastbare herinneringen aan hem  heb ik niet.

Geen overhemden om een memoryquilt van te maken.

Niet één van z'n oude fleecevesten, waar je hem in kon uittekenen, om om te bouwen tot een knuffelkussen.

Alleen een paar gedroogde rozen, een hazelaar in de tuin en een oude Union fiets in de schuur.

Toch had ik behoefte aan iets om de liefste man die ik in mijn leven gekend heb, te gedenken.

Op facebook kwam een reclame voor een knuffelring langs.

Twee sterke miniatuur armen.

Die vond ik op het eerste gezicht prachtig.

Maar het bleek een lullig ringetje van Ali-kwaliteit.

Een zoektocht op internet leidde me langs heel veel meuk.

Tot op marktplaats een ring langs kwam die me ontroerde.

Vanaf de eerste dag kon je ons uit tekenen hand in hand.

Of we nu aan de wandel waren of op de bank zaten.

Klef volgens sommigen.

Altijd mijn kleine hand in zijn grote.

Dat was het laatste dat nog bleef toen hij de muren rondom zich steeds hoger op trok.

Oude muren, uit zijn jeugd weet ik nu.

Muren die ik niet kon slechten.

En daarom, juist daarom vind ik deze ring zo mooi.

De ineengeslagen handen, met daar onder verborgen het hartje, voor de liefde die altijd blijft.

Kort nadat ik de ring besteld had ging ik op de bank zitten.

Daar zit ik bijna nooit meer.

Dit kussen legde hij altijd graag in z'n nek.

Dan had ie z'n moeder een beetje bij zich zei hij altijd.

De vulling kwam nl nog bij zijn moeder vandaan.

Tot mijn verbazing hing zijn geur nog in het kussen.

Kan dat?

Na zoveel tijd?

Maakt het uit?

Nu heb ik toch nog iets van hem om te knuffelen als ik verdrietig ben.

Spontane uitbarsting waar eerst buxus stond

Komkommertijd en zo

 Ziggo besloot in december opeens dat mijn tv en digitaal kastje niet meer van deze tijd zijn, dus had ik opeens alle Nederlandse en Engelse niet commerciële zenders niet meer in de huiskamer.

Gelukkig kon ik voor een paar tientjes een modernere tv overnemen.

Sinds gisteren ben ik bijna weer klaar voor de moderne tijd.

Ik moet alleen nog op zoek naar een HDMI kabeltje.

Ik hoef nu zelfs niet meer op te staan om de tv aan te zetten.

De oude dikke kont links gaat morgen op weg naar recycling.

Gisteren heb ik ook een nieuwe wandelmijlpaal gehaald: 550 meter.

Nog wel op m'n wenkbrauwen, maar het is weer 100 meter meer.

Mijn streven is nu om zover te komen dat ik weer zelf een boodschapje bij de supermarkt om de hoek kan gaan doen.

Maar dan moet ik nog iets meer meters kunnen maken en wat minder kortademig zijn.

Nu met dat rottige lapje voor binnen is gewoon niet te doen.

Lolo vind het overigens maar niets dat ik elke dag de deur uit ga.

Ze staat verontwaardigd te mopperen als ik thuis kom.

Dat wordt nog wat als de wereld weer normaal is.

Oh zou ik bijna vergeten: mijn kop borrelt weer van de creatieve ideeën, ben alleen nog te moe om ze uit te voeren.

Zuinig versus comfort

 

Toen ik op m'n 21ste "op kamers" ging kocht ik bij Zeeman oa een stapeltje blauwe handdoeken.

Zeeman handdoeken waren in die tijd van bijna onverslijtbare kwaliteit.

Toch dacht ik na een jaar of 15 dat het tijd werd om eens wat reserve aan te schaffen.

En ook eens wat anders dan blauw.

Dat werd wit en geel.

Dat stapeltje verdween ergen in de kast, want zuinig als ik ben, vond ik dat eerst die oude handoeken op moesten.

We zijn nu 38 jaar verder.

En zo af en toe begaf de laatste jaren dan eindelijk een blauwe handoek het.

De handdoeken waren vroeger niet zo groot.

En in Brabant had ik dan ook voor het zwembad een paar grotere in gebruik genomen.

Toen ik vorige maand niet in staat was tot iets en dus ook de was een tijdje bleef liggen gebruikte ik ook mijn zwembadhandoeken weer eens.

En wat was het fijn om me met grotere dikkere handdoeken af te drogen ipv die kleine dunne sleetse lapjes.

Dus ging ik vorige week toch maar eens op zoek naar de "nieuwe" handoeken van de tweede lichting.

En wat bleek, dit zijn ook van die kleintjes.

En opeens had ik schoongenoeg van mijn zuinigheid.

Als deze handoeken net zo lang meegaan, dan moet ik me tot aan mijn dood met van die kleine handoekjes afdrogen.

Het wordt tijd voor een beetje comfort op m'n ouwe dag.

Op marktplaats vond ik een mooie stapel in frisse kleuren.

De hele oude zet ik op de weggeefhoek.

Vaak willen mensen ze nog wel hebben als klusdoek of zo.

En anders gaan ze netjes naar de dame een wijk verderop die versleten goed verzameld voor een goed doel.

En de oude nieuwe, daar moet ik even over denken, of ik er zelf nog een goede bestemming voor heb of dat ik ze verkoop.

Nu moet ik wel m'n badkamerkastje weer anders in zien te richten, want deze handoeken nemen heel wat meer plaats in dan de oudjes.