In de zomer stoppen al mijn sportactiviteiten.
Elk jaar merk ik in september dat ik weer opgang moet komen.
Nu het fietsen me weer wat beter af gaat ( ik haal "wel" 12 km ) leek het me een goed idee om dat wat vaker te doen deze zomer.
Maar ik heb het liefst een doel om naar toe te fietsen, want ik ken mezelf, anders zakt het binnen de kortste keren in.
Vorige week zondag bezocht ik het jaarlijkse rommelmarktje in een nabijgelegen dorpje, waar ik mijn serviesgoed voor een paar dubbeltjes weer aanvulde en met ook nog een doosje brei en haakgarens voor 50 cent vertrok ik weer naar huis.
Vandaag was er op een camping in een ander nabijgelegen dorp een braderie.Gek genoeg ben ik nog zelden in dat dorp geweest.
Dus toen de regen eindelijk verdween toog ik door het bos richting camping.
Het was een braderie met veel blingbling en knallend polyester, maar dat mag hem de pret niet drukken.
Ik kon mijn portemonnee dichthouden en was er gratis even lekker uit.
Op de terugweg nam ik een andere route en opeens realiseerde ik me dat ik hier zeker 10 jaar geleden, toen ik hier nog niet woonde, tijdens de vakantie ook eens gefietst had.
Maar wat een verschil met toen.
Wat toen een wereldreis van een dag was, waarbij ik op elk bankje dat ik tegen kwam moest uitrusten en waarvan ik volkomen uitgeput thuis kwam, is nu een plezierritje van 1,5 uur uit en thuis, inclusief braderiebezoek.
Terwijl ik verder fietste bedacht ik me dat ik hier, nu ik hier bijna 8 jaar woon, eindelijk ook herinneringen heb liggen.
Dat ik hier nu toch ook geschiedenis gemaakt heb.
En er overal dingen zijn die die herinneringen oproepen.
Het bankje waar ik indertijd op uitrustte en waar ik nu gewoon voorbij kon fietsen,brengt de herinneringen terug aan het verhaal dat ik toen over mijn "wereldreis" schreef op mijn blog.
Ik had zo weinig energie toen en vocht om toch van elke stap te kunnen genieten.
Toen nog niet wetende dat ik een paar jaar later in dit dorp zou wonen.
De wat luguber aandoende nog steeds leegstaande bewakingshokjes langs het militair vliegveld staan er nog steeds even leeg en somber bij.
Maar in het hek zit nu op gezette afstanden een metalen ring waar het klein wild doorheen kan om over te kunnen steken naar het overliggende bosgebied.
Mooie geste van onze Luchtmacht.
De geur van het bos is vertrouwd.
En het fietspad, waar ik verop op terecht kom en waar ik jaren geleden met een spartametje op volle toeren over heen reed en links en rechts ingehaald werd door lachende mannen die op hun racefiets veel harder vooruit kwamen, brengt een glimlach op mijn lippen.
Ik besef me nu pas hoe belangrijk het is dat je op de plek waar je woont herinneringen hebt liggen.
nb de fotos zijn van een boomkwekerij tegenover het vakantiepark.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten