Wat er gebeurd is weet ik niet, maar het zag er niet best uit.
In december zou het gerepareerd worden, maar ik werd wakker met flinke koorts en lag 3 dagen stevig ziek in bed.
In januari kwam een nieuwe afspraak, maar ook die en de volgende moest ik afzeggen, vanwege drie weken griep en 6 weken hoesten en proesten.
Vandaag zou het dan eindelijk gebeuren.
Maar vlak voor vertrek kreeg ik last van een vervelend droog hoestje.
Ik ging toch maar op pad, in de hoop dat het over was als ik daar aankwam.
Naar de tandarts gaan is geen lolletje, zeker niet als 5 tanden gerepareerd moeten worden zonder verdoving, maar bang voor de tandarts ben ik niet en als je al 4 maanden met kapotte voortanden rondloopt dan wil je het toch wel graag weer in orde hebben.In overleg met de tandarts gingen we het dus toch proberen.
Af en toe gaf ik een teken dat er weer een kriebel onderweg was en kon ik even doorkuchen.
Maar opvallend genoeg hoestte ik, al achteroverliggend veel minder dan rechtop.
Mijn tanden zijn weer heel, ze zien er beter uit dan ze in jaren gedaan hebben, en door de nieuwe methode van uitharden kan ik gelijk weer gewoon eten en bijten. (zelfs mijn nagels).
Nou die honderd deuren nog.
Onze tandartspraktijk bestaat uit een wirwar van gangetjes, allemogelijke hokjes waar vanalles in gebeurd en heeeeeeeel veel deuren.
Naar binnen vind ik de weg meestal wel.
Vanaf de balie wordt je opgehaald en loop je braaf achter een assistente aan.
Maar de terugweg moet je zelf vinden.
En daar gaat het altijd mis.
Vandaag stonden alle deuren op één na open.
Die dichte deur liep ik dus zo voorbij.
Laat dat nou net de eerste deur zijn die ik moest hebben.
En het stond er nog op ook ;-)
Dan nog wat zigzaggen om de balie te vinden.
En van de balie terug naar buiten kwam ik alweer verkeerd terecht.
Gelukkig kwam er net iemand binnen die het verdwaalgevoel blijkbaar kende en me lachend de weg naar buiten wees.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten