Steeds meer stations gaan over op overbruggingen ipv onderdoorgangen.
Die overbruggingen zijn dan van plafond tot aan de bodem van glas.
Ook de nieuwe liften zijn aan vier kanten van glas.
De hoge best wel steile trappen hebben vaak een open structuur.
En als je van boven naar beneden moet op roltrap of trap kijk je me toch een diepte in.
Ik heb hoogtevrees en niet zo'n klein beetje ook, ik heb er zelfs last van als ik TV kijk.
Als kind kon ik volslagen in paniek raken bij steile plekken.
Gek genoeg groeide ik er over heen en klom ik als tiener zo achter mijn pa het dak op.
Maar op mijn 34ste stond ik op een huishoudtrap naast een dubbeltrapgat van twee verdiepingen en toen ik naar beneden keek overviel het me weer.
En sindsdien blijf ik er last van hebben.
Ik blijf er ook tegen vechten.Zo liep ik handje in handje stapje voor stapje over het Aquaduct over de Loire bij Briare.
Maar soms brengt me het toch in de problemen.Voor mijn gevoel heeft het echt uuuuuuuuuuuren geduurd voor ik mezelf over het smalle paadje weer terug naar de wal had gesleept.
En in een kasteel in Duitsland moest ik mijn poging om boven in de toren te komen staken om vervolgens op handen en voeten terug te kruipen naar de veilige aarde.
Die is nog het minst enge van de drie want daar kan ik mij vastklemmen aan de leuning en mijn ogen dicht doen.
Maar ik kom steeds meer gerenoveerde stations tegen, met prachtige open overkappingen.
Station Arnhem bv is echt heel mooi geworden, maar je had me moeten zien schuiven over het midden van de brede overgang.
En de lift van Alphen aan de Rijn die toch niet eens zo hoog is, maar wel erg snel gaat werd ik ook al niet vrolijk van.
Ik moet er niet aan denken dat er op een dag een punt komt dat ik de trein niet meer in durf vanwege die lastige hoogtevrees van me.
En toch, ik ben er eerder vanaf gekomen, dan moet het me toch weer kunnen lukken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten