Locker 63

Toen ik negen jaar geleden in het zuiden terecht kwam, ging ik eerst overal rondkijken.
Ik las de plaatselijke suffertjes stuk en volgde de kabelkrant bijna dagelijks.
Een van de eerste dingen waar ik me bij aansloot was de aquafitnessgroep op vrijdagochtend.
Mensen met een uitkering krijgen dan korting.

De eerste keer stond ik bij de lockers te kijken en het was me niet helemaal duidelijk hoe die werkte.
Een vrouw vertelde me dat je bij de balie een muntje kon kopen.
"Maar als je geen kostbaarheden bij je hebt is dat niet nodig hoor, er wordt hier niet gestolen en het hoeft niet op slot.".
Dus negen jaar lang zette ik op vrijdagochtend volkomen te goeder trouw mijn spullen in locker 63, zonder het af te sluiten.

Tot ik kort geleden uit het bad kwam en het kluisje afgesloten aantrof.
Even twijfelde ik of ik me vergist had, maar nee hij was echt dicht en mijn spullen zaten ook niet in één van de kastjes er naast.
Dus toog ik enigszins bibberend van de kou in mijn badpak naar de balie, waar men op zoek ging naar de moedersleutel.
Daarmee was het nog een heel gedoe om het kastje open te krijgen.
Ondertussen begonnen allerlei mensen zich er luidkeels mee te bemoeien.
Iemand wijst met haar vinger naar me en gilt:" jij bent fout, jij bent fout".
Een ander begint op hoge toon over diefstal tekeer te trekken.

Als het slot eenmaal er uit is, zitten mijn kleren er niet in.
Door al het geschreeuw ben ik behoorlijk de kluts kwijt.
Dan komt er opeens iemand woest aanstormen, rukt een onderkastje open en verdwijnt weer.
Iemand heeft dus alle moeite genomen om mijn spullen te verplaatsen en haar spullen in locker 63 te zetten.
Had ze toch met veel minder moeite haar eigen spullen gelijk in het onderkastje kunnen doen?

Van de badjuffrouw en de cassiere hoor ik later dat je de kluisjes niet mag gebruiken zonder muntje.
En dat er achter de kleedhokjes een rek is waar je je spullen kwijt kunt.
In negen jaar heeft niemand mij daar ooit op gewezen en heb ik dat ook nooit gezien.