Terug naar de Abdij

Lang geleden zong ik in een groot landelijk koor (Lutherse werkweek voor kerkmuziek) , dat elke zomer een week lang oude kerkmuziek instudeerde in het abdijhuis van de Abdij van Berne in Heeswijk-Dinther.

Met zo'n 120 man concentreerden we ons 8 dagen lang 8 uur per dag op soms wel 12 stemmige stukken, om aan het einde van de week 2 concerten te kunnen geven.
Tien zomers zong ik mee.
En het waren uitputtende maar zo verschrikkelijk byzondere weken.
Toen werd ik ziek en van mijn medekoorleden heb ik nooit meer iets vernomen.

Vanaf dat ik naar Brabant verhuisde, zat het al in mijn hoofd om een keer terug te gaan.
En stiekem in een donker hoekje van de abdijkerk het koor te beluisteren.
Maar het koor bleek daar allang niet meer te komen en het plan bleef ergens achter in mijn wensenlaatje hangen.
Tot het vorige week weer eens tevoorschijn kwam en ik besloot om nu echt weer een keer terug te gaan.
Zonder koor, maar wel naar de plek waar zoveel byzondere herinneringen liggen.

En toen werd het heet.
Heel erg heet.
Ik woon in de warmste plaats van Nederland en zes dagen lang bleef de temperatuur boven de 30°.
En omdat ik bang was dat uitstel afstel zou worden stapte ik de eerste de beste koelere dag op de trein naar Den Bosch, waar ik natuurlijk de aansluitende bus naar Heeswijk-Dinther miste.
Maar het was heerlijk fris op het busplein.

Al die jaren dat ik in Heeswijk-Dinther kwam heb ik nooit veel van het dorp gezien, dus reed ik de vertrouwde halte voorbij, naar het kleine winkelcentrum waar vrijdag ook markt was.
Ik kocht er krentebollen en kersen en bij het kruidvat een pak (afgeprijsde) zakjes drinken.
En liep prompt de verkeerde kant op.
Zo kwam ik bij toeval bij de kinderboerderij terecht, waar ik op een bankje kersen at, mijn dorst laafde en de dieren fotografeerde.

Op de gok liep ik verder en stond volkomen onverwacht oog in oog met het gebouw waar ik zoveel byzondere herinneringen aan heb.
Ik had niet verwacht dat het me zo zou ontroeren en zachtjes biggelde er een paar tranen over mijn wangen.

In één seconde overbrugde ik 18 jaar en het overweldigde me.
Ik raakte aan de praat met een vrijwilligster van het abdijbierrestaurantje die mijn ontroering zag en me een glaasje water bracht.
Ze wees me op de tuin die vrij toegankelijk is en vertelde dat ik die middag aan kon sluiten bij de rondleiding als ik dat wilde.
En ik vertelde haar over de zomerweken die ik er zo lang geleden doorgebracht heb.

Ik bezocht eerst de prachtige natuurlijke tuin, die er in mijn tijd nog niet was.
En at mijn krentenbollen, in stilte, mijmerend op een bankje.

Daarna besloot ik dat ik toch meewilde met de rondleiding.
De kans om nog een stukje van de Abdij te bekijken was me wel een tientje waard.

De rondleiding begon met een lezing over de geschiedenis, die ik al vaker gehoord had en een filmpje over het bier.
Daarna gingen we de tuin in en mochten we ook een stukje van de abdij zien.

Opeens stond ik weer in de gang waar wij vroeger gespannen stonden te wachten, muziekmap onder de arm.
En ik voelde even weer de gespannen verwachting en ook het diep weggestopte verdriet omdat ik dit al zo lang niet meer kan.

In de kerk stond ik op de plek waar vroeger mijn, zo beroerd zittende, klapstoeltje stond, net voor de witte streep, met de baritons achter me.

Het abdijhuis, waar wij beneden repeteerden en boven sliepen, konden wij helaas niet bekijken.

Het is nu in in gebruik door het gymnasium aan de overkant.
Op het grasveld ervoor deden wij ochtend gymnastiek.
En ik ben er een keer in slaap gevallen, met een slapende baby op mijn buik.
De ouders lieten hun hummel spontaan bij me achter.

Wat was het goed om even terug te zijn.

Alle fotos van deze byzondere dag