Vond ik net terug toen ik de verkochte kasten leeghaalde.
Ik was tien toen ik dit maakte.
Mijn eerste zelfgemaakte en zelfverzonnen handwerkje zonder juf of moeders.
Mijn cadeautje voor het 12½ jarig huwelijk van mijn ouders.
In het midden het huwelijkspaar.
Ik had de grootste vader van de straat en dat heb ik er goed op gezet, naast z'n kleine bruid.
Rechts met blond haar mijn grote zus die toen achtien was.
En links mijn kleine zusje van net zeven.
Mezelf ben ik vergeten.
Mooie herinnering. Leuk!
BeantwoordenVerwijderenElke keer aks ik een mailtje van een bericht van jou krijg dan denk ik dat het spam is. :-D
VerwijderenWat veelzeggend - en wat pijnlijk!
BeantwoordenVerwijderenDat heb ik ook heel lang gedacht.
VerwijderenMaar ik vraag me toch af of dat niet te veel een volwassen gedachtegang is.
Wat knap , dat je dit al maakte toen je tien was. Heel creatief was je toen ook al! En wat een mooie herinnering...
BeantwoordenVerwijderenWat mooi, en dierbaar.
BeantwoordenVerwijderenEn.....als kind zie je je gezin, niet jezelf, vandaar dat je jezelf niet op deze creatie gezet hebt.
Zo zie ik het!
Dat was de omschrijving waar ik naar zocht.
VerwijderenHet kan allebei he.
Bewust of onbewust.
Wat een mooie tastbare herinnering! Maar wel jammer dat je jezelf 'onzichtbaar' had gemaakt.... Ik hoop dat dat geen verdrietige reden had....
BeantwoordenVerwijderenIk kan natuurlijk ook gewoon geschiedvervalsing plegen en mezelf er alsnog tussen zetten. 😎
BeantwoordenVerwijderenAch wat super leuk om dat te vinden!! Mooi ook dat je nog precies weet waarvoor je het gemaakt had en wanneer. Heel leuk!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Marlies