Veenpark

25 Jaar geleden was ik voor het eerst in Barger-Compascuum.

Met 125 brugklassers in mijn kielzog.

En natuurlijk een groep leerkrachten van de school waar ik toen werkte.

Ik kwam niet verder dan een paar huizen en het winkeltje.

Toen ging het regenen en onweren.

Met een grote groep kinderen onder mijn poncho schuilden we op het stationnetje.

Maar we werden naar de schaftruimte geroepen, waar we de rest van de bui konden afwachten.

De rest van het personeel en een groep kinderen was minder gelukkig.

Ze zaten in het treintje vast midden op het veen.

Van het museum hebben we verder niets meer gezien.

Want toen het droog was reden de bussen alweer voor.

Reden om nog eens terug te komen.

We stapten in het treintje, wandelden door het buurtje, bekeken de school en de kerk, kochten snoepjes in het winkeltje.

Namen het tweede treintje naar het veen, dat helaas nu overwoekerd is en niet meer onderhouden.

Kregen een korte uitleg over hoe het veen gestoken en gedroogd werd.

Voeren met de boot naar het oude gedeelte met oa plaggenhutten.

En weer terug.

En toen was mijn koek wel een beetje op.

We sloegen het harmoniummuseum, dat in een wanstaltig totaal niet in de omgeving passend gebouw aan de rand van het park staat, maar over.

Na een ijsje op het terras trakteerde Anne me nog op een rondrit door het Duitse veengebied.

En we eindigden ons dagje bij een restaurantje in Itterbeck, met een schnitzel zo groot als je in Nederland echt niet krijgt.

Nog wel leuk om te vertellen is dat in dit huisje vroeger een oom van Anne woonde.

Het is steen voor steen afgebroken en spiegelbeeldig weer opgebouwd.

Jammer dat nou net dit huisje vanwege de Corona regels niet toegankelijk was.

Hier vind je alle foto's.