Overeind komen is hard werken.

 Stapje voor stapje vecht ik me een weg terug.

Soms tergend traag en dan opeens weer een spurt.

Een paar weken geleden had ik op facebook een klein geschil met een fysiotherapeut, omdat ik er werkelijk knotsknetterzot van wordt, dat je hier geen sportwebsite kunt openen zonder dat de weegschalen, meetlinten en voedingsadviezen je om de oren vliegen.

En daar heb ik dus echt geen zin meer in.

Ik wil wel graag iets aan bewegen doen.

Zonder gezeik.

Dat resulteerde in een goed telefoongesprek.

En zo ben ik tweeënhalve week geleden dan toch de  sportschool van de fysio binnen gestapt, waar ik met een vriendelijke peut heldere afspraken heb gemaakt.

In tegenstelling tot de sportscholen waar ik vroeger kwam, wordt je hier niet gelijk bedolven onder twintig oefeningen, maar begin je heel rustig,  eerste weken onder één op één begeleiding met een paar oefeningen.

Ook is er geen klereherrie, waar mijn arme oren zo slecht tegen kunnen.

1x per week een half uurtje lijkt erg weinig.

En toch merk ik na drie keer al verschil.

Heel subtiel hoor, maar vooruitgang!

Wel gigantische spierpijn, stijfheid, kramp etc gehad.

Maar de laatste keer al een stuk sneller herstel ervaren.

Ik leer ook anders lopen.

Sinds die bacterie toesloeg loop ik al niet meer automatisch.

Ik moet bewust elke stap zetten en maak dus Pinokkiopassen.

Als je balans problemen hebt ga je onbewust kleinere stapjes maken.

En dat werkt averechts.

Na 1x op de loopband maak ik nu al wat grotere stappen.

Dat voelt heel vreemd.

Alsof ik zevenmijlslaarzen aan heb.

Terwijl het dus echt maar heel gewone passen zijn.

En het is hard werken.

Ik oefende al, als ik een boodschap deed.

Zonder stok de Karwei door bv.

Maar vrijdag liep ik, met m'n wandelmaatje 1700m.

Met twee pauzebankjes onderweg.

Tjonge wat was dat zwaar.

Maar het lukte!!!

Eind van de maand gaan we bespreken of ik verder wil en hoe de aanpak dan wordt.

Vind ik deze manier van sport leuk?

Nee nog steeds niet echt.

Maar zoals ik in mijn vorige woonplaats sportte kan hier nergens.

En mijn lijf smeekt echt om meer beweging.

Dus ga ik moed verzamelen om verder te willen.

En heb ik mezelf getrakteerd op sneakers en wandelsandalen.

M'n geliefde Meindl's zijn nog steeds te zwaar en mijn bonte sneakers hebben na 9 jaar weinig profiel meer over.