Reeën spotten in de Weerribben

 Het werd weer eens tijd voor een uitje, dus ging ik gisteren met de uitbus mee voor een avondtochtje op de weerribben.

Daar ging een "eenvoudig" etentje aan vooraf bij een cafetaria in Oldemarkt.

Nou ja eenvoudig?

Het was een enorm bord vol, ook onder de schnitzel lag nog patat en ik heb m'n buikje rond gegeten.

Er was zelfs geen plaats meer voor een toetje.

Daarna vertrokken we naar het bezoekerscentrum bij Blokzijl waar de rondvaartboot op ons wachtte.

Een paar jaar geleden maakte we ook al eens een lunchtocht.

Daar was Anne ook bij.

Het plekje waar hij vorige keer zat was nog vrij en toen ik daar ging zitten had ik de rare gewaarwording dat het leek alsof ik op z'n schoot ging zitten.

We gingen dus reeën spotten en de één na de andere ree werd gezien.

Maar ik zag ze dus echt niet.

Nu had ik de pech dat ze ook net allemaal aan de andere kant van de boot liepen en dan ook nog helemaal aan de horizon, tegen een donkere bosrand.

Daarbij zat er iemand met zo'n enorme toeter van een camera in de weg.

Maar de tocht was prachtig en ik zag wel zwanen en ganzen en ooievaars en zilverreigers en van heel dichtbij een aalscholver.

En toen we al weer bijna terug waren stond daar opeens veel dichterbij dan toch nog een ree die ik wel kon zien.

Niet te fotograferen natuurlijk.

Maar bij het pijltje stond ze toch echt😄.

Uiteindelijk werd het zo donker dat er niets meer te fotograferen viel, maar de weerribben bij nacht is ook een byzondere ervaring.

Onderweg naar huis zong ik nog luidkeels "que sera sera" met de chauffeur.

En een solo over de vlooien van vrouw Lelie.

En even na middernacht werd ik weer thuis afgezet, waar Lolo achter de huiskamerdeur haar verontwaardiging kenbaar maakte.

**********

Ziet vrouw Lelie in haar hemd.

Ziet haar vloo-hoo-hooien zoeken.

Kijk daar heeft ze er weer één.

Hoort haar razen, tieren, vloeken.

Oh jou kleine dondersteen.

Morgen breek ik jou je been.

En dan zal ik je verblij-hij-hijden.

Door je in de po te laten glijden.