Het is een schande dat jij zo langzaam loopt

Lang geleden werd de vrouw ziek.
Erg ziek.
Een aantal jaren kon ze niet veel meer dan op bed liggen.
Als ze tien meter gelopen had was ze helemaal kapot.
Er werd haar verteld dat ze maar moest accepteren dat het niet meer goed kwam.
Maar ze vocht zich een weg terug.
Milimeter voor milimeter.
Het werd een gevecht dat jaren duurde.
Stapje voor stapje, werd haar wereld ruimer, en haar conditie beter.
Ze kon op heel laag niveau weer sporten.
En breidde ook dat weer stapje voor stapje uit.
Lang kon ze maar een kwartiertje mee doen.
Maar na een paar jaar hield ze het de hele aquafitnessles vol.

Dus ging ze ook gymmen bij een groepje voor ouderen.
Die waren veel fitter dan zij.
Zelfs de 90ers presteerden beter.
Opnieuw moest ze bij nul beginnen en zat na tien minuten al op de bank.
Maar ze hield vol en heel langzaam ging het steeds beter.
En toen ze na een paar jaar ook hier het tempo bij kon benen zocht ze naar een derde sportmoment.

Dat werd een sportgroepje met mensen van haar eigen leeftijd.
Welliswaar ook mensen met een gezondheidsbeperking, maar het niveau was een stuk hoger.
Na die lessen kon ze maandenlang 's avonds de trap nauwelijks meer opkomen.
En ze blesseerde vanalles, maar bleef volhouden en was blij met elke milimeter vooruit gang.

Het enige nadeel was dat alles in de vakanties stil viel en ze daardoor, vooral in de zomer, weer een heel stuk achteruit ging.
Ze was dus erg blij toen in een van haar sportgroepjes besloten werd om die periodes te overbruggen met wandelen.
Vooral omdat verzekerd werd dat er rekening gehouden zou worden met het tempo van de traagste, zodat iedereen mee kon doen.
De vrouw loopt niet hard, ze is geboren met moeilijke voeten en heeft een ademhalingsstoornis, daardoor kan ze bij de meeste wandelclubs niet terecht.

Bij de eerste wandeling loopt ze, met nog iemand die niet zo snel is, achter de groep aan, die regelmatig uit het oog verdwijnt.
Maar daar trekken ze zich niets van aan.

Ook de tweede wandeling loopt de groep ver vooruit, maar dapper stappen ze in eigen tempo voort.
Tot, bijna aan het eind van de wandeling, degene die de leiding heeft terug komt rennen.
Met een verontwaardigd gezicht en wapperende armen stormt ze op de vrouw af en gilt:
"Nou, nou, nou!!!
Nou heb ik expres mevrouw X voorop laten lopen om te zorgen dat we niet te hard lopen en nou kan JIJ het nog niet bijbenen.
Het is een SCHANDE dat jij zo langzaam loopt!!!!!"

En vervolgens krijgt de verbijsterde vrouw op kleuterjuftoon een lawine van oppervlakkige adviezen over zich heen zonder dat ze er maar een woord tussen kan krijgen.
Alles wat ze met jaren van  keihard en koppig doorworstelen heeft  bereikt werd in één klap neergemaaid.

Er brak iets in de vrouw.
En deze keer lukte het haar niet om het weer te lijmen.