Op kamers

Ik was 21 toen ik het huis uit ging.

Het grote avontuur tegemoet.

Mijn vader vond het helemaal niets en weigerde in "dat krot" op visite te komen.

Maar ik zag geen krot.

Ik zag rust, van de ruzies thuis, ik zag vrijheid.

Onlangs kreeg ik viavia deze foto onder ogen.
En nu snap ik mijn vader wel een beetje.
Mijn kamertje zat tussen het schuurtje links en de serre in het midden.Het was 2.30 breed, 3.90 lang en wel 4 meter hoog.
De muren waren bekleed met kromgetrokken platen triplex.
En de verwarming ging 'smiddags pas om 5 uur aan.
Als ik ziek was, dan lag ik met vele lagen kleding en alle dekens die ik had in bed te klappertanden.
En ik was er veel ziek.

Ooit was dit een pension voor gegoede oude dames.
Later een kantoor van de NZH.
Maar toen er jaren gesteggeld ging worden over de bestemming van dit pand, het enige van een bekend architekt in Haarlem, werd het verpacht en kwam er een kamerverhuurder in.
En langzaam brokkelde het steeds verder af.

In het middelste pand was een douche nodig.
Dus werd de trap naar boven afgezaagd, op de bovenste drie treden na.
Die bleven gewoon boven de douche hangen.
Paar plaatjes triplex ervoor en klaar was kees.

De bedrading was versleten, en wat ik, pas toen ik er al bijna weg was, bij toeval hoorde, was dat het gas levensgevaarlijk was.
Een monteur van het gasbedrijf vertelde me  dat we alleen nog leefden omdat het huis zo tochtig was..
We konden er geen telefoonaansluiting of kabel krijgen, dus 3,5 jaar luisterde ik naar een tv zonder beeld.
Geen inboedelverzekering.
De ziektecontroleur van het GAK kwam elke vrijdag langs.
Hij belde eerst aan, en ging dan pas op zijn lijstje kijken wie hij die week moest hebben, want er waren altijd mensen ziek.
Toch werd het pand niet afgekeurd, want dan moest de gemeente Haarlem 26 mensen herhuisvesten en er was enorme woningnood in die tijd.

Maar wij, we waren jong en we wisten niet beter.

Ik kende alle treinroutes uit mijn hoofd, want die werden bij elke vertraging omgeroepen.
En die waren er toen ook al veel.
Vooral de trein naar Heemstede/Aerdenhout - Leiden - Den Haag Hollands Spoor - Rotterdam - Roosendaal - Antwerpen - Brussel.

Er ging een nieuwe wereld voor me open.
Ik kwam vanuit mijn calvinistische nest, waar in die tijd nog veel taboes waren, midden in het homobolwerk van Haarlem terecht.
Op zaterdag verzamelde de jongens zich hier, om gezamelijk naar Zandvoort te vertrekken, waar aan de boulevard een gaybar was.
Ik mocht niet mee, want ik was niet gay.
Maar met mijn buurjongens had ik een breikransje en ging ik mooie jongens op het strand kijken, waarbij onze smaak enorm verschilde.

Ik woonde hier 3,5 jaar,  toen had ik genoeg van de kou en het lawaai  van 25 buren en alle bussen en treinen en vrachtwagens van het PTT distributiestation aan de overkant.

En ik  vertrok naar een schone frisse warme modernere kamer aan de andere kant van de stad, op loopafstand van mijn nieuwe baan.

Daar gaf mijn tv wel beeld en kon ik wel een telefoonaansluiting krijgen.

Jaren later moesten de laatste bewoners vertrekken en werd het pand dan eindelijk gerenoveerd.
Ik geloof dat er nu een verzekeringsmaatschappij in zit.
Mijn kamer is geheel verdwenen, daar zit nu de entree.
Ook de mooie grote kastanjebomen  rondom het huis moesten het veld ruimen.

Vorig jaar stond ik voor het eerst in jaren op Perron 8 en keek naar het pand waar mijn volwassen leven begon.

Foto 2 zit in mijn foto album.
Ik maakte hem op de dag van mijn vertrek.
Van foto 1 en 3 ken ik de herkomst niet.
Natuurlijk zal ik die verwijderen als de eigenaar daarom vraagt, maar ik hoop dat ze mogen blijven staan, als herinnering aan.