Nijdige vrouwen

Zo lang als ik me herinneren kan, kon ik beter opschieten met jongens dan met meisjes.
En later met mannen dan met vrouwen.
Niet dat ik nou zo jongensachtig was hoor.
Ik was gewoon een verlegen meisje dat met poppen speelde en graag sprookjesboeken las.
Maar ik begreep niet zoveel van meisjes en hun behoefte aan strijd om wat dan ook.
Met jongens had ik dat probleem niet, die waren veel directer.

Op de kleuterschool had ik een indianenjurk met een vlechtjespruik én een sherrifpak met klapperpistool.
En op de lagere school een ridderpak én een saartjesoutfit.
In de jaren 60 was dat best byzonder denk ik.
Maakte mijn moeder ze in het kader van de opkomende emancipatie?
Ik weet het niet, ik dacht daar niet eens over na.
Waarom zou ik niet net zo goed vader als moeder mogen spelen als dat zo uit kwam?

Was het toeval dat ik meestal in een mannenwereld werkte?
Ik dacht van wel, want ik zocht het niet.
Het beviel me lange tijd prima.
Gewoon jongens én meisje onder elkaar.
Totdat er meer vrouwen bij kwamen.
Dan ontstond er binnen de kortste keren een pikkerij van jewelste en was de sfeer op de afdeling al gauw zoek.
Ik begreep die behoefte om de populairste te willen zijn nooit zo en werkte gewoon liever goed samen.

Ik ben vrijstaand en voel me daar prima bij.
Maar waar ik me niet prima bij voel is het leger van getrouwde vrouwen dat me behandeld als oud vuil.
Vooral als ik goed kan opschieten met hun man.
In mijn beleving maakt het in vriendschap helemaal niet uit of iemand man of vrouw is.
Of iemand getrouwd of ongetrouwd is.
Als je een klik hebt heb je een klik.
En als je oprecht en eerlijk bent en geen dubbele agenda hebt dan is daar niets mis mee.

Ik ben niet op zoek naar een man.
En zeker niet naar de man van een ander.
Daar ben ik heel principieel in.
Ik stook niet in een andermans huwelijk.
Maar ik word zo moe en verdrietig van vrouwen die mij als vrijstaande al bij voorbaat als gevaarlijk zien en gaan pikken.
Of waar ik alleen maar welkom ben als de man van huis is.