Net als ik, met veel inspanning, mijn door buxusmotten vermoordde buxusjes tot klikoformaat heb weten te zagen, hoor ik een snibbige stem, die verklaart dat ik met mijn tuin vol onkruid vast niet meer met de open tuinendag mee kan doen.
Ik antwoord dat ik daar inderdaad niet meer aan mee kan doen omdat ik na dat ongeluk lange tijd niet heb kunnen tuinieren en de achterstand maar niet in kan halen.
Als ik zeg dat ik weinig hulp in dit dorp te verwachten heb is ze snel vertrokken.
Kort daarna komt nummer twee met opmerkingen over het onkruid.
En voor ik het weet druppen de tranen over mijn wangen.
Dit keer wel begrip gelukkig.
Ze kan zelf helemaal niet meer tuinieren.
En snapt mijn frustratie.
Ze is ook import hier.
Op mijn fotos valt het onkruid gelukkig niet op en weet ik de schoonheid van mijn tuin te vangen.
Alle fotos vind je in mijn tuinalbum
Wat een akelige reacties! Waar bemoeien mensen zich eigenlijk mee? Ze zouden er beter aan doen niet zo met hun oordeel klaar te staan, en misschien zelfs een helpende hand te bieden.
BeantwoordenVerwijderenDe tweede was heel hartelijk hoor.
VerwijderenDát was een goede reactie van je - lik op stuk! En wast fijn dat je kunt laten zien dat je er verdrietig van wordt - dat lukt mij vaak niet, dan trek ik me terug in mijn "hol", en ga daar depressief zitten wezen....
BeantwoordenVerwijderenIk meestal ook.
VerwijderenZonde van die buxussen!
BeantwoordenVerwijderenDie reactie van die eerste fijne buur klinkt mij een beetje jaloers in de oren. Zelfs met onkruid heb je een prachtige bloemenzee in je tuin!
Ik vind je tuin er prachtig bij staan. Onkruid kan ook heel mooi zijn, vind ik. Ik hou niet van die gemanicuurde tuinen.
BeantwoordenVerwijderenEn die buur, pfffft. Bemoeial....
Groetjes Marlies