Ze denken dat ik niets meer kan

Afgelopen zomers heb ik afscheid moeten nemen van m'n luie tuinligbedden.

Van die lage modellen, waar ik door m'n nieuwe beperkingen met geen mogelijkheid meer uit overeind kon komen.

Zaterdag stond er op de weggeefhoek een hogere aangeboden.

Vandaag mocht ik hem ophalen.

Ik had het natuurlijk aan een vriendin die daar op de hoek woont kunnen vragen en dat had ze vast met liefde gedaan.

Maar Marlien zal Marlien niet zijn als ze het niet eerst zelf gaat proberen. 

Het was nog een hele toer om hem in m'n eentje achterop mijn trike te binden.

Ik had alle trekveren meegenomen die ik vinden kon.

Want ik laat me niet voor één gat vangen natuurlijk.

Toen ik wegreed kantelde hij een beetje naar achteren.

Dat zag er in mijn achteruitkijkspiegels veel erger uit dan het was.

Ik nam alle drempels onderweg dus uiterst voorzichtig.

En het ging helemaal goed.

GIRL POWER!!!

Hij bleek toch wat lager dan tuinstoel hoogte, maar met een paar extra kussens eronder kon ik toch goed gaan zitten en weer opstaan.

Maar dat opstaan verliep uiteindelijk toch een beetje anders.

Terwijl ik dit blogje aan het schrijven was, ging het opeens krak-boem.

En daar lag ik met mijn benen in de lucht tussen de brokstukken.

Dankzij de stapel kussens had ik me gelukkig niet bezeerd.

Na de eerste schrik, ging ik maar eens bedenken hoe ik overeind zou kunnen komen.

Dat is met mijn grote lijf, sinds die bacterie er in huis hield een stuk moeilijker geworden.

Ik besloot dus om eerst maar eens het ijsje dat ik nog in m'n hand had op te eten.

Mijn eerste zorg was: alle losgebroken onderdelen verwijderen, zodat ik me daar niet meer aan kon bezeren.

Toen moest ik ruimte zien te maken om me om te kunnen draaien.

Met mijn voeten duwde ik de zware houten tuinstoel  naast me zo ver mogelijk naar voren.

Maar de parasolstandaard stond in de weg.

En die was in deze positie te zwaar.

Ik wist dat mijn slechte knie gigantisch pijn zou doen, maar ik moest toch echt een manier vinden om op handen en knieën te draaien, anders zou ik nooit overeind kunnen komen.

Het lukte me om de blauwe kussens er tussenuit te trekken en naast me op de grond te leggen.

Maar de onderste steun van het ligbed stond nog overeind en ik was bang dat die alsnog zou breken als ik daar met heel m'n  gewicht op steunde.

Ondertussen trok ik ook m'n sandalen uit, want die zouden alleen maar tegenwerken.

Tussen elke stap zat een hele denkfase, waarin ik maar onkruid om me heen wegplukte om Zen te blijven, zodat ik me beter kon concentreren op de volgende stap.

Uiteindelijk besloot ik mezelf naar de blauwe kussens te verplaatsen en vandaar uit het ligbed op z'n kant te zetten.

Dat lukte.

Maar dan?

Ik had gehoopt te kunnen steunen op het gekantelde ligbed, maar durfde het toch niet aan.

Dus gele kussen losgemaakt en op de grond gelegd.

Mezelf daar weer opgehesen.

En toen had ik eindelijk genoeg ruimte om mezelf om te draaien.

Ik moest weer even moed verzamelen, maar het viel best mee.

Eenmaal op handen en knieën kon ik mezelf ophijsen aan de houten stoel en de stenen rand onder het raam.

Alles bij elkaar ben ik ruim een uur bezig geweest om overeind te komen.

Maar het is me toch maar mooi gelukt.

Ik neem het de gulle geefster absoluut niet kwalijk.

Tuin plastic wordt in de loop der tijd harder en brosser.

En ik ben nou eenmaal zwaar.

Ik heb er gelukkig helemaal niets aan overgehouden.

Nu moet ik alleen nog van de brokstukken af zien te komen.

Geen idee hoe ik dat bij de stort kan krijgen.