De wereld achter het hekje

Gisteravond reden we over een vertrouwde weg toen we een hekje zagen, dat ons eigenlijk nooit opgevallen was.
We waren op zoek naar een mooi plekje.
Dus, nieuwsgierig geworden, keerden we om.

Het hekje was de toegang tot een wandelpad.
Links naast het pad ontwaarden we tussen de hoge bomen een moeras.
Vermoedelijk het restant van een oude bocht die ooit in de Vecht gelegen heeft.
Rechts zagen we de rode zakkende zon door de al even hoge bomen gluren.
Ik hou van hoge bomen.
Ze geven me een veilig gevoel.
Je wordt er zo fijn klein onder.

Dit was de eerste keer in mijn leven dat ik een moeras zag.
Ver genoeg van het pad om geen gevaar te vormen.
Dik zwart water, vol boomresten.

Het was er heel erg stil.
Pas na een heel eind kwamen ons twee mensen tegemoet.
Dieren zagen en hoorden we niet.

Toen de zon te laag werd keerden we om, zodat we niet het risico liepen om in het donker de weg terug te moeten zoeken.

Foto's maakten we niet.
Het was gewoon niet in een foto te vatten.

Nb vriend verteld me net dat dit de Junnerkoelanden heet.