Lorkeershoeve

Letterlijk vier jaar geleden, was ik er ook al eens.
En nu ze deze week het hek weer mochten openen, was het een mooi moment om er weer eens naar toe te gaan, met mijn vriendje.

De Lorkeershoeve heeft een keur aan vogels, die we in alle rust konden bekijken.

De parkieten hebben een grote volière gekregen, waar je in kunt en waar ze je letterlijk om de oren vliegen.

Toen ik nog zo klein was dat ik nog niet eens naar school ging had mijn vader een volière met 60 parkieten.

Ik kan me dat nog goed herinneren.

Op een dag kreeg mijn vader van de gemeente te horen dat hij zijn volière weg moest halen omdat ie 2cm te hoog was.

Verlagen mocht niet.

Hij moest gewoon helemaal weg.

Naarstig ging hij op zoek naar mensen dieze wilden hebben, maar zelfs een advertentie in de krant bracht geen oplossing.

En uiteindelijk moest ie ze laten vliegen, want de volière moest binnen een bepaalde tijd weg zijn.

Hij vond het vreselijk.

Maar zo ging dat toen.

Tommie was er ook nog.
Hij had eerst geen zin om te dansen, maar toen we later terug kwamen, danste hij enthousiast mee toen we liedjes voor hem zongen.

Mocht je denken dat ie hier gefrustreerd z'n snavel om het gaas klemt.
Dat is niet waar hoor.
Hij gebruikt zijn snavel om langs het hek omhoog te klimmen.

Komisch was het ganzendoolhof.
Wat je niet ziet is de eend die als een hondje achter één van de ganzen aan loopt.

De enige viervoeters in het park zijn deze konijnen met enorme oren.

Koffie met gebak zat er vanwege de Corona beperkingen nog niet in.
Maar een bezoekje is zeker de moeite waard.

Hier vind je alle foto's