Bye bye Humpfrey en het heilige moeten

Ooit wilde ik kunstenaar worden.
Maar tijdens de vooropleiding kwam ik er achter dat het niets voor mij was.
Niet omdat ik het wellicht niet zou kunnen, maar ik ervoer het als enorm beperkend.
Als kunstenaar moet je aan allerlei regels voldoen.
Je moet vernieuwend zijn en origineel,
En je moet wrochten in het diepste van je ziel.
Wat je maakt moet met bloed zweet en tranen in elkaar gezet zijn.
Er moet een verhaal achter zitten.
En je moet er vooral niet van genieten.
Moet, moet, moet.
Na een paar maanden was alle lol er van af.
Ik heb keurig mijn diploma gehaald en daarna mocht ik van mezelf weer heerlijk voorbedrukte borduurwerkjes vullen.

Door geen kunstenaar te zijn heb ik de vrijheid om te doen waar ik zin in heb.
Wil ik graven dan graaf ik.
Wil ik gewoon ff lekker freubelen dan mag dat ook.
Soms komt er een geslaagd schilderij en soms een simpele gehaakte sjaal.
En dat mag.
Ik zit niet vast aan regels.
Ik mag vernieuwen als dat op mijn pad komt.
Maar het hoeft niet.

Vorig jaar maakte ik met mijn ouwe trouwe Humpfrey doosjes voor het creatief café.
Humpfrey trok steeds verder krom en raakte versleten.
Ik wilde graag nog eens met doosjes aan de slag, maar kon ook geen mallen vinden die in Humpfrey pasten.
Dus keek ik het afgelopen jaar uit naar een groter zusje.
Maar wat zijn die dingen duur.
Zelfs tweedehands hangt er nog een flink prijskaartje aan.

Maar Marlien zal Marlien niet zijn als ze na geduldig wachten toch iets betaalbaars vindt.
Zo goedkoop dat ik wel wat wantrouwig was.

Er zat zelfs een  hoeveelheid goede mallen bij.

En zo knutselde ik vanmiddag met veel plezier bovenstaande schattige uilendoosjes in elkaar.

Gewoon met een malletje en wat behangstalen en restjes scrapkarton.