Zaterdag 5 april:
Ik had wat aarzeling om te gaan zwemmen.
Het park is aardig volgestroomd.
Maar zo vroeg was het nog goed te doen
Er zat weer wat meer beweging in m'n been gelukkig.
Bij de glijbaan staat een duidelijk bord dat kinderen onder de zes jaar er niet op mogen.
Toch zijn er ouders die zich daar niets van aan trekken.
Dat ging vanmorgen bijna goed mis.
De vader ging zitten, wilde een ukkie van hooguit 1,5 op zijn schoot zetten, maar gleed al weg.
Het kleintje schrok en zou zo richting de open trap lopen.
Gelukkig stond opa er achter.
Die greep het kind, maar ging toen met kleine en al onderuit, de glijbaan op.
Mijn hart stond twee keer stil.
Ook stond er dat je niet onderaan de glijbaan moest blijven hangen, maar zo snel mogelijk onder de afzetting door moest gaan.
Maar nee hoor, de hele familie ging lekker chillen daar.
Ben ik nou dom als ik daar geen snars van begrijp?
Ik moest nog even bij de receptie zijn en mocht weer een lekker rijp banaantje meenemen.
's Middags fietste ik naar Twente Decadente.
Ik wilde nog een cadeautje kopen voor die vriendelijke man die me maandag weer komt ophalen.
Ik ben hem zooooo dankbaar.
Had niet door hoe hard ik hier aan toe was.
En dankzij de fiets kon ik nieuwe dingen doen en voelde ik me weer even echt vrij.
Ik fietste via een achteruitgang van het park de weg op.
Het eerste stuk ging prima.
Vervolgens wilde de Googledame me een smal uitgesleten karrenspoor op sturen.
Dat zag ik niet zo zitten dus koos ik ervoor om nog een stukje verder te rijden.
Dat leverde me een smalle lange geasfalteerde weg op.
Ik moest af en toe wel even de kant in om een auto te ontwijken.
En oooh wat was de wind over het open terrein koud zeg.
Daarna moest ik een stukje over een mooi breed stevig zandpad.
En het laatste stukje was een puinpad waarbij m'n splinternieuwe vulling er zowat weer uitrammelde.
Bij Twente decadente kocht ik zakjes paaschocolade voor m'n onvolprezen chauffeur en voor mijzelf.
En op een bankje in het zonnetje dronk ik een glas witte chocolademelk, voor ik de terugweg aanvaardde.
Terug moest ik het eerste stuk weer over de puinweg (links) en vervolgens stuurde de Googlemevrouw me een ander pad op (midden) dan waar ik heen over gekomen was.
Na honderd meter ben ik met moeite weer omgekeerd.
Het pad zat vol enorme kuilen en opstekende boomwortels.
Zelfs voor een ATBer niet te doen.
Laat staan voor mij.
Toen ik het fijne pad op draaide (rechts) begon de Googledame te mekkeren: "ga terug, ga terug".
Dat hield ze bijna het hele stuk vol.
Ook op de daarop volgende asfaltweg bleef ze bij elk zanderig zijpaadje opperen dat ik af moest slaan.
Nou echt niet hoor.
Navigeren met m'n nieuwe telefoon is nog best lastig.
Ik heb nog geen bevestiging voor aan het stuur.
Kan haar ook bijna niet verstaan.
Vrijdag fietste ik met het ding in één hand, aan m'n oor, wel gezekerd aan m'n keycord, voor het geval ik hem los moest laten.
Maar echt handig was dat niet.
Dus verzon ik ter plekke een tijdelijke oplossing met behulp van m'n keycord en een haar elastiekje.
Zo dicht bij m'n hals, dat ik er niet op kon kijken, maar haar wel goed kon horen.
Nou, die googledame stuurt je gewoon de rimboe in!
BeantwoordenVerwijderenMisschien oordopjes aan je mobiel? Maar ja, dan ben je weer afgesloten voor andere geluiden en dat vind ik zelf nooit prettig en veilig op de weg.
Maar je bent gekomen waar je wilde en je kwam ook weer op de plek van bestemming; wat een doorzettingsvermogen!
Ja dat zal denk ik wel moeten.
VerwijderenOok al is dat niet zo fijn voor m'n oren.